ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ;
Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τον κόσμο εχθρικό, την ζωή έναν σκληρό αγώνα και τους ανθρώπους επικίνδυνους. Αυτή η υποκειμενική αλήθεια μου ήταν μια αληθής διαπίστωση αλλά δεν ήταν η πραγματικότητα. Το διαπίστωσα αργότερα καθώς άλλαζε σταδιακά η ματιά μου. Όσο βίωνα την ύπαρξη μου μέσα στην διαδικασία του γίγνεσθαι άλλαζε η θέαση του κόσμου και της θέσης μου μέσα σε αυτόν, πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ αν η υποκειμενική μας αλήθεια είναι η αντικειμενική αλήθεια; Η υποκειμενική μου αλήθεια ήταν η δική μου αλήθεια, ο δικός ΜΟΥ τρόπος που βίωνα την δική μου πραγματικότητα κι ήταν σημαντική γιατί αυτή με επηρέαζε. Αυτό που έβλεπα επιδρούσε επάνω μου. Έβλεπα έναν κόσμο απειλητικό; Έτσι μου εμφανιζόταν. Βίωνα μια έλλειψη ποιοτήτων στους ανθρώπους; Τέτοιους συναντούσα. Έκανα άσχημες σκέψεις, φοβικές; Αυτές επαληθεύονταν. Γινόμουν κοινώς και εγώ όλο και περισσότερο αυτό που επέλεγα να δω στον κόσμο. Αγχωμένη. Κατά συνέπεια φοβισμένη, ταραγμένη, αμυντική, θυμωμένη και πάει λέγοντας.
Κάπου στην πορεία, μετά από πολλή δουλειά κατανόησα διαφορετικά τον εαυτό μου, άλλαξα, και μαζί με εμένα άλλαξε και η στάση μου απέναντι στη ζωή και τις δυσκολίες της. Καθώς βίωνα όλα μου τα συναισθήματα και αποφάσιζα τι θα κάνω με αυτά, συνειδητοποιούσα πως όλα είχαν μια ενότητα, που συνιστούσε τον εαυτό μου. Τα μεγάλα θέματα, που η ύπαρξη μας θέλει να λύσει, είναι πραγματικά και στρεσογόνα. Ο θάνατος, η απώλεια, η ανυπαρξία, η ενοχή, η ελεύθερη βούληση, η επιλογή, μπορούσαν να με βουτήξουν στην απόγνωση ή να με ελευθερώσουν αν τα ενσωμάτωνα στην πορεία του γίγνεσθαι. Αυτές οι αγωνίες είναι πανανθρώπινες, παγκόσμιες και όλοι μας ανεξαιρέτως ηλικίας, φύλου, χρώματος, προσωπικής ιστορίας τις βιώνουμε καθημερινά είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Αυτά τα οντολογικά, υπαρξιακά θέματα μας όμως αν προσεγγιστούν σωστά, αντί να αποφεύγονται μπορούν να μας οδηγήσουν στην καρδιά όλων των υπαρξιακών αρχών, στην Ελευθερία.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΜΑΣ;
Καθώς πορευόμουν μέσα από τις αγωνίες και τις συνειδητοποιήσεις μου, οδηγήθηκα στην βιωμένη αίσθηση ελευθερίας πως ως άνθρωπος μπορώ να επιλέγω πως θα ζήσω και να εξελίσσομαι. Κατανοούσα πως τα βιώματα του παρελθόντος είχαν ακόμα ισχυρή δύναμη επάνω μου και για αυτό ένιωθα κάποια συναισθήματα αλλά σταδιακά με ενδιέφερε περισσότερο τι ήθελα να κάνω στο παρόν και η κατεύθυνση μου προς το μέλλον. Μια μετατόπιση από το “για ποιο λόγο ” προς το ” με ποιο σκοπό “. Ήξερα καλά γιατί κούτσαινα αλλά κούτσαινα και είχα βαρεθεί να κουτσαίνω. Τι μπορούσα να κάνω για να μην κουτσαίνω ήταν το ζητούμενο, και έτσι σιγά σιγά άρχισε να διαφαίνεται τι θέλω να κάνω διαφορετικά, οπότε τα συναισθήματα μου άρχισαν από επιλογή να έχουν μια άλλη στόχευση, έναν άλλο σκοπό. Όσο πιο συνειδητή γινόμουν τόσο πιο πολύ απελευθερωνόμουν από τους περιορισμούς που συνειδητοποιούσα πως είχα. Απελευθερωνόμουν από αυτούς στον βαθμό που τους αποδεχόμουν γιατί η ελευθερία υπάρχει μόνο μέσα σε αυτούς. Μπορούμε να “πετάμε” μόνο μέσα στον νόμο της βαρύτητας.
Μπορώ να κάνω τις επιλογές μου σαν γίγαντας μόνο μέσα στην γνώση πως είμαι 1,60. Μπορώ να νιώθω νέα μόνο μέσα στην επίγνωση πως μεγαλώνω. Μέσα στην συνειδητότητα της τρωτότητας μου μπορώ να νιώθω δυνατή. Μέσα στην αξία της ανοιχτοσύνης μου σε κάθε εμπειρία μπορώ να εξελίσσομαι. Μέσα στην αναγνώριση του φόβου μου μπορώ να νιώσω ασφαλής. Μέσα στα μοιραία γεγονότα της ζωής μου μπορώ να βρω νόημα. Μέσα στην τραγικότητα της ζωής με την έννοια του τέλους και του πόνου μπορώ να δω τον άνθρωπο ανθρωπινό και ελεήμονα και φιλεύσπλαχνο και υπερβατικό και ελεύθερο. Μέσα στους κλυδωνισμούς επιλέγουμε με βούληση πως θα αντιμετωπίσουμε τις τραγωδίες. Άλλαζε ο τρόπος που ήθελα να κάνω κάτι. Άρχισα να μετέχω στη διαμόρφωση του μέλλοντος μου, να μην με ενδιαφέρει να βρω τις αιτίες αλλά να αναλαμβάνω ενεργητικά την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου και στην δυνατότητα του να επιλέγω τι θέλω να κάνω με την ζωή μου.
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ
Όλα προσδιορίζονται μέσα απο την σχέση. Ας αλλάξουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε με την ζωή μας και θα αλλάξει το νόημα που της προσδίδουμε. Καθώς άλλαζα την σχέση μου με εμένα, τον κόσμο και την ζωή άλλαζα την οπτική μου και αγκάλιαζα το παράδοξο πως μπορούσα να χρησιμοποιώ καλύτερα τις δυνατότητες μου για να ξεπερνώ τις δυσκολίες. Όσο πιο πολύ βίωνα την βεβαιότητα του θανάτου μου, τόσο πιο έντονα αγαπούσα. Όσο πιο αληθινά σχετιζόμουν με το άγχος μου για το μέλλον τόσο πιο ουσιαστικά ζούσα το παρόν. Όσο πιο πολύ σχετιζόμουν με τον φόβο μου για το άγνωστο τόσο πιο δυνατά απολάμβανα την αβεβαιότητα. Ενισχυόταν η αίσθηση του εαυτού μου ως ικανού καπετάνιου να πλεύσει το πλεούμενο σε κάθε τρικυμία και να απολαύσει το ταξίδι.
Το να ανακαλύψεις τις δυνατότητες σου είναι σημαντικό γιατί ξέρεις πως διαθέτεις τον εξοπλισμό ενός καλού σκαριού. Το να περιμένεις καταιγίδες είναι ουσιαστικό καθώς δεν θα εκπλήσσεσαι κάθε φορά που έρχεται ο τυφώνας. Το να εστιάζεις με συνειδητότητα στην συνειδητοποίηση πως το ταξίδι έχει έναν προορισμό και τέλος σε κάνει να το βιώνεις ολοκληρωτικά θερμά και αισιόδοξα καθώς αλληλεπιδράς ελεύθερα με την εμπειρία σου. Γιατί το “είναι” μας συνδέεται με όλα τα υπέροχα : τον έρωτα, την αγάπη, την ανθρωπινότητα, την τραγικότητα, το τέλος, την αρχή, τον θάνατο, το άγχος, την φροντίδα για τον άλλον, την σχέση. Την αναζήτηση αρετών και τον επαναπροσδιορισμό νέων αξιών.
Μην ακούτε και μην βλέπετε μόνο έναν κόσμο εχθρικό να βρυχάται. Είναι αληθής η διαπίστωση. Δείτε από πιο κοντά, τον άνθρωπο που αγαπά παρόλες τις αγωνίες πως κάποτε ο αγαπημένος μπορεί να πεθάνει, που διαβάζει παρόλο που κάποτε μπορεί να ξεχάσει, που συγκινείται από μια μουσική παρόλο που δεν παίζει πιάνο, που εργάζεται για να προσφέρει τα προς το ζην παρόλο που επιθυμεί να κοινωνήσει τα μυστήρια του ευ ζην, που φτιάχνει ποίηση για να μετουσιώσει την απόγνωση όταν ο αγαπημένος δεν την θέλει, που γεννά παιδιά μέσα σε έναν σκληρό κόσμο, που αγκαλιάζει και μεριμνά και προσφέρεται και συνεχίζει να σηκώνεται και να περπατά μέσα στις αντιξοότητες φωνάζοντας : “Εγώ ειμί!”
Το πιο βαθύ, μύχιο και αποκαλυπτικό στοιχείο της ύπαρξης του. ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ!
