Μου αρέσει αυτή η ιστορία που διάβασα στο βιβλίο ¨Συναισθηματική Ευδαιμονία” του Όσσο και την αντιγράφω:

“…. Έχω ακούσει ότι ο Μουλάς Νασρεντίν περνούσε από συνέντευξη για να δουλέψει σε ένα καράβι και ήταν τρεις αξιωματούχοι που του έπαιρναν συνέντευξη. Ένας αξιωματούχος τον ρώτησε:  ” Έρχεται ένας μεγάλος κυκλώνας, παλιρροικά κύματα και το καράβι σχεδόν βουλιάζει. Τι θα κάνεις;”

Ο Μουλάς απάντησε: ” Κανένα πρόβλημα. Θα κάνω αυτό που είναι τεχνικά σωστό. Θα σταματήσω το καράβι και θα ρίξω άγκυρα.” Ο άλλος αξιωματούχος είπε: ” Αλλά τότε ένα άλλο παλιρροικό κύμα έρχεται και το καράβι είναι έτοιμο να βουλιάξει.Τι θα κάνεις;” Ο Μουλάς είπε: ” Το ίδιο! Θα ρίξω ακόμα μια άγκυρα, όλα τα καράβια έχουν άγκυρες.” Ο τρίτος αξιωματούχος είπε : ” Αλλά τότε ένα άλλο παλιρροικό κύμα…”

Και ο Μουλάς απάντησε: ” Σπαταλάτε τον χρόνο μου χωρίς λόγο, θα κάνω το ίδιο! Θα ρίξω μια ακόμα άγκυρα για να σταθεροποιήσω το καράβι από το παλιρροικο κύμα.”

Ο πρώτος αξιωματούχος ρώτησε: ” Από πού θα βρεις όλες αυτές τις άγκυρες;”

Ο Μουλάς απάντησε: ” Παράξενη ερώτηση. Από πού βρήκες εσύ όλα αυτά τα παλιρροικά κύματα; Από την ίδια πηγή! Εάν μπορείς εσύ να φανταστείς παλιρροικά κύματα, γιατί να μην μπορώ εγώ να φανταστώ άγκυρες; Συνέχισε να φέρνεις όσα περισσότερα παλιρροικά κύματα μπορείς και εγώ θα συνεχίζω να κατεβάζω όλο και πιο βαριές άγκυρες!”

Η ορθή διάκριση είναι το αντικλείδι της σωτηρίας μας.

Μια ορθότερη διάκριση, μια θετικότερη στάση, μια ρεαλιστικά αισιόδοξη θέση απέναντι στις υπερβολές του νου μας, είναι το αντικλείδι της χαράς και της ευτυχίας μας. Το αντικλείδι αυτό θα μας επιτρέψει να αναζητήσουμε, χωρίς πανικό, τις άγκυρες μας την ώρα της καταιγίδας, αρκεί να έχουμε εκτεθεί από τα μικρά μας χρόνια στην διαχείριση κρίσεων με αυξανόμενο βαθμό έντασης. Η βιωματική γνώση πως έχουμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε ό,τι και αν συμβεί έρχεται με τον καιρό και η ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΜΑΣ, που επέρχεται με την αυτογνωσία, είναι ο μόνος τρόπος να αντέχουμε την καταιγίδα, όταν αυτή ξεσπάει. Όλα τα άλλα είναι νοητικές σκεπτομορφές που αφορούν τα υποθετικά μελλούμενα και ποτέ τα πραγματικά δρώμενα.

Αν παρατηρήσουμε τους φόβους μας αποσπασμένοι, θα δούμε πως ο φόβος δεν μπορεί να μας σκοτώσει, μόνο να μας καθηλώσει. Τα συναισθήματα είναι ενέργεια και δεν βιώνονται για να μας δώσουν ταυτότητα, να γίνουμε ο πονεμένος, ο απογοητευμένος, ο φοβισμένος, ο πικραμένος, αλλά για να λειτουργήσουν ως σπινθήρας αλλαγής για όσους επιθυμούν να αλλάξουν. Ο φόβος είναι και αυτός μια ενέργεια, όπως και ο θυμός, το άγχος, η ζήλεια, που αν απλά τον παρατηρήσουμε σαν να μην ήταν δικός μας, αλλά να ανήκε σε κάποιον άλλον, θα εξαφανιζόταν μέσα σε δευτερόλεπτα αφήνοντας μας μια αίσθηση γαλήνης. Δυστυχώς η εκπαίδευση αυτή δεν μας διδάσκεται στο σπίτι ή στο σχολείο, για αυτό παραμένουμε απόλυτα τρωτοί και ευάλωτοι μπροστά του. Όμως είναι αναγκαίο να αναγνωρίζουμε και να ερχόμαστε πιο συνειδητά σε επαφή με τις φοβικές σκεπτομορφές μας, προκειμένου να τις αποχωριστούμε, στον βαθμό που είναι εφικτό. Όλοι θέλουμε να απαλλαγούμε οριστικά από τις φοβίες μας και τους φόβους μας, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως μέχρι να γίνουμε γκουρού, δεν θα τα καταφέρουμε σε απόλυτο βαθμό. Δεν πειράζει, και η πιο μικρή αλλαγή πάνω σε αυτό το πρωτογενές συναίσθημα είναι βαθιά απελευθερωτική και αξίζει κάθε προσπάθεια. Η ζωή είναι ένα σχολείο και ο φόβος το σχολικό μας διαγώνισμα. Όσο περισσότερο τον μελετάμε, όσο πιο καθαρά γνωρίζουμε για ποιο λόγο νιώθουμε αυτό το συναίσθημα και γιατί το βιώνουμε με την εκάστοτε ένταση, τόσο καλύτερα θα τα πάμε. Άριστα ας μην πάρει κανείς μας, άλλωστε δεν ζητείται, σημασία έχει να διδαχθούμε από πού προκύπτει ο φόβος, τι έχει να μας πει και να πάμε παρακάτω, αφού πάρουμε τα μαθήματα που έχει να μας δώσει.

Η ασφάλεια μας βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας..

Ο φόβος δεν μας αφήνει να ζήσουμε την ζωή μας και να χαρούμε. Πίσω από κάθε φόβο υπάρχει μια αίσθηση αδυναμίας να τα καταφέρουμε, η αίσθηση πως δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε αυτό που δεν μας αρέσει, πως δεν έχουμε την ικανότητα να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες. Οπότε ή κάνουμε επίθεση ή μαζευόμαστε στο καβούκι μας. Αφού ο εαυτός μας δεν έχει την δύναμη να μας προστατέψει, αρχίζουμε την αναζήτηση ασφάλειας έξω από το εαυτό μας και την εξάρτηση σε ανθρώπους, χρήματα, σχέσεις, καταστάσεις, περιουσίες, επαγγελματική καταξίωση. Κάπως έτσι κάπως αρχίζει το κυνηγητό της ασφάλειας σε εξωτερικούς παράγοντες και όσο πιο έντονα την ψάχνουμε, τόσο λιγότερο την βρίσκουμε. Μαζί με την προσκόλληση πάει και η αποφυγή. Θεωρούμε πως αν δεν είμαστε σε επαφή με τα δυσάρεστα συναίσθήματα μας, θα νιώθουμε καλύτερα, αν δεν έχουμε επαφή με τα αεροπορικά ταξίδια που μας αναστατώνουν ή τους θυμωμένους ανθρώπους που μας φοβίζουν δεν θα κινδυνεύουμε. Αν στρουθοκαμηλίσουμε όλα θα εξαφανιστούν και αν είμαστε σε μόνιμη αναπαραγωγή καταστροφικών σεναρίων θα ξορκίσουμε το κακό.

ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.

Η μόνη λύση είναι η γνώση και η εμπιστοσύνη. Το μικρό παιδί μέσα μας που φοβάται, πρέπει να εμπιστευτεί τον ενήλικο εαυτό μας. Χρειάζεται μια αλλαγή στην καθημερινή συμπεριφορά μας προς την κατεύθυνση μιας μεγαλύτερης ωριμότητας. Να μάθουμε να αγαπάμε περισσότερο. Να εμβαθύνουμε πάνω στο νόημα της ζωής. Να υιοθετούμε έναν πιο ενεργητικό ρόλο στην δημιουργία μιας ζωής προσανατολισμένης προς την γαλήνη και την ισορροπία. Να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε και να δουλέψουμε προς την ανάδυση του αληθινού εαυτού μας, που δεν φοβάται και έχει θέληση, σοφία και αγάπη.

Το να επιτρέψουμε να διερευνήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε σε περίπτωση που οι φόβοι μας βγουν αληθινοί, μας εφοδιάζει με μια μεγαλύτερη αίσθηση επάρκειας και με ένα επιπρόσθετο απόθεμα δεξιοτήτων και ικανοτήτων προσαρμογής, τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν στη μείωση του φόβου. Μπορούμε να αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε στον τρόπο ζωής μας ή στον τρόπο σκέψης μας για να απαλλαγούμε έστω και εν μέρει από αυτόν. Κάποιες συνήθειες πρέπει να τις απαρνηθούμε, κάποιες άλλες να τις ασπασθούμε. Ίσως να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που θεωρούμε πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα στα αλήθεια. Ας αναρωτηθούμε ποιες πράξεις, συνήθειες, σκέψεις, αρχές μας διαποτίζουν με γαλήνη και υγεία και αρμονία. Υπάρχει ορθή διάκριση σε αυτά που σκεφτόμαστε ως επικίνδυνα ή ανυπέρβλητα; Γνωρίζουμε με ευκρίνεια πού δεν θα τα καταφέρουμε και γιατί; Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να νιώθουμε πιο θαρραλέοι και για να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη μας;

Απαιτείται μια υποκατάσταση της φοβικής προβολής με μια θετικότερη.

Αντί να λέμε “φοβάμαι”, να λέμε “είμαι ψυχάρα”,  αντί να λέμε ” κουράγιο”, να λέμε ” είμαι δυνατός”, αντί να λέμε ” δεν μπορώ”, να λέμε ” κάτι θα κάνω”, αντί να σκεπτόμαστε ” είμαι ανάξιος”, να ορθώνουμε το ανάστημα μας και να λέμε ¨είμαι επαρκής”. Ο φόβος δεν θέλει συνεχές πότισμα. Γιγαντώνεται. Μια αντίθετη θετική προβολή του εαυτού μας είναι το πιο σημαντικό βήμα ενάντια στους φόβους μας γιατί μας προτρέπει για θετικότερες πράξεις. Η δύναμη μας είναι στην επίγνωση του εαυτού μας, όχι στην άγνοια. Θέλει να βλέπουμε τον εαυτό μας στο σήμερα, όχι όπως τον βλέπαμε στο παρελθόν. Δεν είμαστε πια μικρά ανήμπορα παιδιά, είμαστε σε ροή, ευέλικτοι και ικανοί να ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις δίνοντας τον καλύτερο μας εαυτό και να πράττουμε θετικά ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες μας. Όλο και κάτι θα σκεφτούμε να κάνουμε! Ας ερμηνεύσουμε τα πράγματα εκ νέου, με φρέσκια ματιά. Το θέμα δεν είναι αν φοβόμαστε, το θέμα είναι αν ξέρουμε να χρησιμοποιούμε την άγκυρα, μολονότι φοβόμαστε! Αν δεν ξέρουμε πρέπει να μάθουμε, γιατί μόνο έτσι  θα φοβόμαστε λιγότερο. Μια σταδιακή έκθεση στους φόβους μας, με αυξητική δυναμική είναι η καταλληλότερη κίνηση ενάντια σε αυτούς για να οδηγηθούμε σε θετικές πράξεις που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση μας και την εσωτερική αίσθηση δύναμης και ανθεκτικότητας.

Δεν χρειάζεται να τρέχουμε μακριά από τον φόβο μας για να σωθούμε, αρκεί να τον γνωρίσουμε, να δούμε πόσο μας διαστρεβλώνει τις ιδέες μας, πόσο μας σφιχταγκαλιάζει, να δούμε τους δρόμους που μας αναγκάζει να παίρνουμε, δρόμους επικίνδυνους. Κάποια στιγμή δεν θα μας χρειάζεται πια. Θα σβήσει το άστρο του. Καθώς θα μεγαλώνει ο μικρούλης εαυτός μας και θα γίνεται ο πραγματικός εαυτός μας, αυτός που δεν φοβάται γιατί γνωρίζει που να βρει την άγκυρα άμα την χρειαστεί, τόσο πιο ήρεμοι και ικανοί θα νιώθουμε. Ο φόβος εξαφανίζεται αν τον παρατηρούμε με τόλμη, αν του ρίχνουμε όλο και πιο συχνά καθαρό φως, γιατί αναζητά πάντα ένα σκοτεινό μέρος για να απλώσει τα πλοκάμια του. Όταν ανάβεις το φως, το σκοτάδι σβήνει. Αρκεί να αποταυτιστούμε από αυτόν και να τον δούμε σαν κάτι ξεχωριστό από τον εαυτό μας. Κάτι ξεχωριστό που όσο εμείς δυναμώνουμε τόσο περισσότερο εκείνος συρρικνώνεται. Ένας δράκος μικρός που φωνάζει και βρυχάται και τσιρίζει, αλλά αν τον ακούσουμε και τον ποτίσουμε με αγάπη τον αναγκάζουμε σε σιωπή και σε μαρασμό.

Αγάπη!

Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΏΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΕΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ!

Το μόνο αντίδοτο στον φόβο είναι η αγάπη, όχι το θάρρος!

Αν μεταβάλλουμε λίγο την εικόνα του εαυτού μας πέρα από την αδυναμία, την ανημπόρια και την εξάρτηση μας από τον άλλον για ευτυχία και ασφάλεια προς μια πιο εσωτερικότερη αναζήτηση, που δεν εξαρτάται από κανένα δεκανίκι και στήριγμα, θα δούμε πως είμαστε ελεύθεροι από στεγανά και υπεύθυνοι για την επίτευξη των στόχων μας  με τρόπους δημιουργικά ευέλικτους.

Για αυτό την επόμενη φορά που θα σας βροντοφωνάζει ο φόβος : “Πρόσεχε γιατί θα συμβεί κάτι τρομακτικό… “απαντήστε του με νηφαλιότητα: ” Σε ακούω χρυσέ μου, μην τσιρίζεις… ξέρω ακριβώς τι σενάρια καταστροφής θα μου προβάλλεις, αλλά σε κάθε ένα από αυτά θα σου απαντήσω πως θα ρίξω άγκυρα και έχω μπόλικες τέτοιες στο οπλοστάσιο του εαυτού μου…και τώρα να με συγχωρείς, μην μου σπαταλάς άδικα τον χρόνο μου, ξέρω τι θα κάνω!!!!  Θα περιμένω να περάσει η μπόρα, τι άλλο;… και μην φοβάσαι τόσο, έλα κοντά μου να σε αγκαλιάσω γιατί δεν σε φοβάμαι πια !…”