Καλώς ήρθατε πίσω στην καθημερινότητα μετά τις διακοπές σας. Ελπίζω να διακόψατε για λίγο την ρουτίνα, να απολαύσατε τον ελεύθερο χρόνο σας, να ξεκουραστήκατε και να αποκομίσατε τα μέγιστα οφέλη.

Ανοιχτοσύνη στην εμπειρία

«Διακόπτω» σημαίνει πως κάνω μια παύση, πως σταματώ την επανάληψη των δραστηριοτήτων μου, την εργασία μου, το πρωινό ξύπνημα, το πρόγραμμα. Ζω πιο ελεύθερα, πιο ανέμελα την κάθε στιγμή, χωρίς να σχεδιάζω την δραστηριότητα της επόμενης. Ζω στην ροή, αφήνομαι ανοιχτός στην εμπειρία, πλέω σύντονα με το ρεύμα. Αν έχει βοριά πάω στην παραλία που απαγκιάζει, αν έχει καύσωνα διαλέγω την πιο δροσερή. Άλλες μέρες επιθυμώ τα βότσαλα και άλλες την ψιλή άμμο. Διαβάζω βιβλίο ή αθλούμαι κατά βούληση. Εν ελευθερία, χωρίς άγχος για τα πρέπει και τους κανόνες συμμόρφωσης, που επιβάλει η δουλειά ή το σπίτι. Ντύνομαι πιο χαλαρά, γελάω πιο συχνά, κοιμάμαι κάτω από την ομπρέλα, κολυμπάω όποτε θέλω, ξυπνάω σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, κοινώς αξιοποιώ τον χρόνο μου κατά βούληση.

Πώς τον αξιοποιούμε είναι εντελώς υποκειμενικό, αλλά δείχνει πολλά για την ιδιοσυγκρασία μας. Μας φωτίζει σημαντικές πτυχές για το τι σημαίνει « περνάω καλά» για τον καθένα μας. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ενσυνείδητα από τι διακόπτουμε και τι διαφορετικό θέλουμε να κάνουμε από την καθημερινότητα μας.

Αποφόρτιση

 Η ανάγκη αποφόρτισης είναι πολύ σημαντική στη ζωή μας και για αυτό χρειάζεται αυτοσυνειδησία για να βρει ο καθένας από τι θα αποφορτιστεί. Αν όλη την χρονιά ταλανίζομαι από υπαρξιακά άγχη και φιλοσοφικούς στοχασμούς, απαραίτητη είναι μια παύση και μια απλή καθημερινή συζήτηση για να ισορροπήσω τις ενέργειες. Αν πάλι μέσα στην χρονιά η καθημερινότητα είναι πιεστική και δεν επιτρέπει τον αναστοχασμό, οι διακοπές είναι μια μοναδική ευκαιρία για την αυτοανακάλυψη μου. Αν περιστοιχίζομαι από κόσμο μέσα στην ημέρα, μπορεί να επιθυμώ να βρεθώ μόνος με τον εαυτό μου και να απολαύσω την παρέα του εαυτού μου, αν πάλι ζω απομονωμένος οι διακοπές μπορεί να είναι η ευκαιρία να ισχυροποιήσω τους δεσμούς μου. Είναι πάντα προσωπικός ο τρόπος που βιώνεται η εμπειρία, ενώ είναι πανανθρώπινη η χαρά που συνοδεύει την ιδέα των διακοπών.

Τα ένθεα καλοκαίρια της ψυχής μας.

Οι διακοπές είναι εκεί για να μας αποφορτίσουν, αλλά και για να μας επαναφορτίσουν. Είναι η γενεσιουργός πηγή ψυχικού αποθέματος για τον χειμώνα που έρχεται. Αν ανατρέξουμε λίγο στην παιδική μας ηλικία, θα αντιληφθούμε πως οι ποιότητες της ανεμελιάς, του αυθορμητισμού, της γυμνότητας, της χαλάρωσης, της δημιουργικότητας, της φαντασίας, ήταν αυτές που καθιστούσαν τις διακοπές μας όμορφες και παραδεισένιες.

Ήταν η ματιά μας που καθόριζε την ομορφιά των διακοπών μας και η ανεπιτήδευτη παρουσία μας που τους προσέδιδε την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό.

Εκεί, στις εφηβικές διακοπές μας πρέπει να ξαναγυρίσουμε. Να επιστρέψουμε στα καλοκαίρια της ψυχής μας για να συναντηθούμε με την αυθεντική μας φύση και να ανακαλύψουμε εκ νέου την γνήσια πνευματική μας διάσταση.

Το θέμα δεν βρίσκεται στο που να πάμε διακοπές ή πως να κάνουμε διακοπές, αλλά στο πως η ύπαρξη μας να είναι σε σταθερή συμφωνία με τις ποιότητες των διακοπών, που μας αναζωογονούσαν ως παιδιά.

Εκεί, στο ποδήλατο, στο νησί, στα νυχτερινά μπάνια, στα κάστρα στην άμμο, στα παιχνίδια με τις ρακέτες, στα παγωτά, στις πλατείες, στα θερινά σινεμά, στα μακροβούτια μας απαρτιωνόταν ο εαυτός μας και μαθαίναμε να είμαστε ανθρώπινοι άνθρωποι. Η θάλασσα γινόταν η μεγάλη αγκαλιά που καλοδεχόταν την άμεση επικοινωνία, το πρώτο φιλί, τον έρωτα, την χαρά. Για εμάς εκείνα τα καλοκαίρια είχαν σημασία, γιατί συμμετείχαμε με ψυχή σε ό,τι κάναμε. Θραύαμε τις άμυνες και τα προσωπεία και καταφάσκαμε στην ύπαρξη μας με επιθυμία και συναίσθημα. Όλα βιώνονταν με πάθος, γιατί το νόημα που προσδίδουμε σε κάτι εξαρτάται πάντα από τον τρόπο που σχετιζόμαστε μαζί του.

Η θάλασσα προυπάρχει του κολυμβητή

Η ερωτική καλοκαιρινή ματιά μας ήταν αυτή που μας εισήγαγε στον παράδεισο.

Δεν ήταν μόνο οι καταγάλανες παραλίες της πατρίδας μας, ο λαμπερός ήλιος που στραφτάλιζε στην ακύμαντη θάλασσα. Αυτά προυπήρχαν και θα υπάρχουν πέραν των διακοπών μας. Η θάλασσα πάντα προυπάρχει του κολυμβητή. Είναι η βουτιά μέσα της που μας δροσίζει, η συμμετοχή μας στα δώρα της που μας ενθουσιάζει. Βλέποντας την θάλασσα από μακριά ή μιλώντας για αυτήν, δεν μας καθιστά κολυμβητή. Η ανακάλυψη των κοχυλιών στον βυθό, οι βουτιές με την μάσκα, οι απλωτές μας μέχρι την εξέδρα είναι συνυφασμένες με το έντονο εγγενές ενδιαφέρον μας να ανακαλύψουμε τον κόσμο, να τον εξερευνήσουμε, να βουτήξουμε εντός του και να αφεθούμε στην αίσθηση της περιπέτειας. Είναι έρωτας, πρωτοβουλία, αυτονομία, θάμβος, ζωντάνια, δημιουργία, επίδειξη θάρρους, τόλμης και κυρίως γοητείας.

Πάντα στην πράξη μαθαίνουμε τον εαυτό μας και τα νέα όρια του και εκεί στον βυθό και στην μεγάλη βουτιά αναπτυσσόμαστε. Φεύγουμε από την υπερβολική φροντίδα μας για ασφάλεια και διακινδυνεύουμε την έκθεση μας, διακινδυνεύουμε να γρατζουνιστούμε ή να γκρεμιστούμε από τον πιο ψηλό βράχο. Επιλέγουμε πώς θα πράξουμε, ζυγίζουμε, πάμε μπρος και πίσω και πάλι μπρος και πίσω και αν μας παίρνει, κάνουμε το άλμα. Σε αυτό το άλμα όμως ελευθερωνόμαστε από τους περιορισμούς μας και νιώθουμε ζωντανοί, επειδή υπερβαίνουμε το παραλυτικό άγχος και πράττουμε υπέρ του εαυτού και της θέλησης μας.

Βολική συμμόρφωση ή θάρρος;

Οι καλοκαιρινές διακοπές εκδιπλώνουν τις δυνατότητες μας και είναι το εφόδιο μας για την αρένα της ζωής μας.  Αυτό το να πηδήξω ή να μην πηδήξω μάς καθιστά κάθε χρόνο μεγαλύτερους ή μικρότερους. Θα τολμήσουμε ή θα συρρικνωθούμε; Ο φόβος μας μπροστά στις ίδιες τις δυνάμεις μας δημιουργεί πάντα δίλημμα, εσωτερική σύγκρουση. Να το κάνω ή να μην το κάνω είναι ένα οντολογικό ερώτημα, απλά και μόνο γιατί γνωρίζω πως μπορώ. Αν δεν μπορώ δεν δημιουργείται άγχος. Το να πηδήξω μαζί με τα άλλα παιδιά είναι η δυνατότητα μου να πραγματωθώ. Ποτέ δεν θα νιώσω άγχος που δεν πιλοτάρω το διαστημόπλοιο, γιατί αυτό είναι μακρινό σενάριο και δεν με αφορά. Αυτό όμως που με αφορά, είναι αυτό που μπορώ να κάνω και με αγχώνει η επιλογή, που κατά βάθος αφορά την αυτονομία μου να δράσω και να επιλέξω και το είδος της δράσης μου.

Ως παιδιά προωθούσαμε την ανάπτυξη μας τα καλοκαίρια μας για να είμαστε έτοιμοι να ενισχύσουμε την παραγωγική μας εργασία τον χειμώνα. Οι γονείς μας μάς επέτρεπαν την ξεκούραση, επειδή διευκόλυνε την αναζήτηση του εαυτού και της αξίας του. Στο σχολείο τα εύσημα δίνονταν από την σχολική επίδοση, στις διακοπές μας από την βουτιά από το ψηλότερο βράχο. Όλα χρειάζονται, από όλα παίρνουμε την αίσθηση της αξίας μας. Μετά τα πρώτα φλερτ γυρνούσαμε αγνώριστοι στο σχολείο. Να την/ τον φιλήσω ή να δειλιάσω; Εκεί βουτηγμένοι στην πραγματική εμπειρία γινόμασταν εμείς γυναίκες και τα αγόρια άντρες. Καβαλούσαμε τα ποδήλατα, ξενυχτούσαμε συζητώντας αιώνιους προβληματισμούς, επιδιδόμασταν σε ένα όργιο αθλητικών δραστηριοτήτων: κάναμε σκι κακήν κακώς δεμένοι πίσω από μια βάρκα που ούτε να μας τραβήξει δεν μπορούσε, όχι πως ξέραμε πως να την κουμαντάρουμε, αλλά με την υπομονή, τις προσταγές του καθενός, την αυθόρμητη επίλυση του προβλήματος καταφέρναμε να σηκώσουμε τον δυστυχή σκιέρ που πάλευε να μην πνιγεί από το νερό που κατάπινε, χωρίς δάσκαλο, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς στολή και γάντια ακριβά, με μόνο βοήθημα την τόλμη του, το θάρρος του και την γοητεία της ψυχής του!

 

« Έλα το ΄χεις» φωνάζαμε και ώωωωωπ καβαλούσε το κύμα και εμφανιζόταν με έναν χαμόγελο περίτρανο και το χέρι να μας χαιρετάει, καθώς εμείς ουρλιάζαμε από χαρά και χειροκροτούσαμε δυνατά. Δεν μας ένοιαζαν οι επιδόσεις, αλλά η ψυχική διάθεση της υπέρβασης, ο αυθορμητισμός, η αδρεναλίνη της εμπειρίας.

Ο σκιέρ «το’ χε όντως», όπως « το’ χουμε όλοι», άσχετα αν το έχουμε θάψει γιατί ασχολούμεθα με τις επιτεύξεις μας, και εκείνες τις στιγμές που αφηνόμασταν με εμπιστοσύνη στην ελεύθερη βίωση της εμπειρίας μας ανακαλύπταμε άγνωστες πτυχές του εαυτού μας. Σκεπτόμενοι, με συναίσθημα στο έπακρο, με δημιουργική φαντασία, με ψυχική μεστότητα, με περιέργεια και εξερεύνηση, με υπέρβαση και ενθουσιασμό, βρίσκαμε την άκρη και δαμάζαμε τα κύματα.

Εκεί στις καλοκαιρινές διακοπές ο κατακερματισμένος εαυτός ενοποιείτο σε θαυμαστή ελεύθερη ύπαρξη και στόλιζε με χαμόγελα ευδαιμονίας τα πρόσωπα μας.

 Επιστροφή στις ποιότητες του παραδείσου

 Στους σημερινούς αβέβαιους κυματισμούς της ύπαρξης ζητείται εναγωνίως η επιστροφή στις ποιότητες της ψυχής μας, όχι για να διακόπτουμε και να περνάμε για 15 μέρες καλά, αλλά για να ενθυμούμαστε τι σημαίνει για τον καθένα μας « καλοκαίρι», ώστε να γινόμαστε όλο και περισσότερο ο αυθόρμητος γυμνός και ξυπόλητος εαυτός μας, με το αλμυρό δέρμα και τα βρεγμένα μαλλιά, μήπως και τον χειμώνα προσφερθούμε πιο γενναιόδωρα στον άλλον και στο γενικό καλό.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε όλο τον χρόνο το μαγικό ελιξίριο της χαράς και της παρουσίας. Ας φορέσουμε στην ψυχή μας το καλοκαιράκι για να μπορούμε να μετέχουμε παντός καιρού στο θάμβος της ζωής. Όσο περισσότερο του παραδοθούμε, τόσο πιο πολύ θα μας αποκαλύπτεται.