Μια βασική ερώτηση που θα πρέπει να απαντήσει ο καθένας μας, καθώς πορεύεται στην πορεία της αυτοπραγμάτωσης του, είναι αν το βαθύτερο κίνητρο του είναι να ανακουφιστεί από τα προβλήματα και να ζήσει μια ανέμελη και ανέφελη ζωή, εστιάζοντας ακόμα πιο εγωικά στο εαυτό του ή αν θέλει να μετατρέψει τα εμπόδια σε ευκαιρίες για να βρει την αποφασιστικότητα και την χαρά να συμμετέχει και πάλι στη ζωή και στην σχέση με τον άλλον, μέσα από τον νέο κόσμο των ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων του, όπου τα ίδια τα προβλήματα του τον μυούν.

Η ανάλυση και το ενδιαφέρον του εαυτού, η μαθητεία προς την ανάπτυξη και άνθιση του εαυτού μας δεν έχει κανένα νόημα και σκοπό αν δεν καταλήξει στο σθένος που χρειάζεται για να τα ανταποκρινόμαστε στις δυσκολίες της ζωής. Ούτε ενδιαφέρει η αυτοπραγμάτωση μας αν δεν καταλήξει σε ένα αυθεντικότερο τρόπο σχετίζεσθαι με τον άλλον, σε μια μεγαλύτερη γενναιοδωρία και βαθύτερη συμπόνοια για τον άλλον. Δεν έχει ουσία αν δεν οδηγεί στην χαρά και την επίτευξη! Η κατάκτηση του εαυτού δεν είναι ένα ακόμα χάπι που καταπίνουμε για να απαλλαγούμε από κάθε αγωνία χωρίς προσπάθεια. Δεν έχει να κάνει με βόλεμα και απόσυρση, αλλά με αλλαγή και πρόκληση. Δεν έχει να κάνει με την ερμηνεία και την γνώση του γιατί κουτσαίνουμε, απαιτεί να απαλλαγούμε από την αναπηρία και να βιώσουμε την επίδραση κάποιας υπαρκτής δύναμης, που θα μας βοηθήσει να κατακτήσουμε κάθε κορυφή στο εδώ και τώρα με επιτυχία.

Η κατάκτηση του εαυτού μας είναι το δικό μας Έβερεστ

Η κατάκτηση του εαυτού είναι όμοια με την  κατάκτηση της κορυφής του Έβερεστ. Απαιτεί μόχθο και συνεχή προσπάθεια, ενέχει κινδύνους και γλιστρήματα, αγκαλιάζει το καινούργιο και το ρίσκο ως απαραίτητη συνθήκη της διαδικασίας. Όμως το μονοπάτι αν δεν τα παρατήσει κανείς, οδηγεί πάντα στην κορυφή και όποιος επιθυμεί μπορεί να βάλει την σημαία του, όχι ως αποδεικτικό της αξίας του, αλλά ως απόδειξη πως όλα είναι δυνατά, πως ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα και την ομίχλη, όπου λάμπει ο ήλιος και η θέα είναι μαγευτική. Εκεί στην κορυφή ο άνθρωπος εξανθρωπίζεται κι ατενίζει την ομορφιά με μια άλλη σοφία που του προσφέρει ο διευρυμένος ορίζοντας. Λόγω ύψους, όλα παίρνουν ανάλογη διάσταση. Λόγω μόχθου την μορφή του κάλλους. Την σημαία δεν την βάζει ο ορειβάτης για να γίνει διάσημος, αλλά αποτίει φόρο τιμής στον καθημερινό του μόχθο να αλλάζει την συμπεριφορά του, να υπερβαίνει την παλιά νοοτροπία, να τεντώνεται σε μια νέα οπτική, να ακολουθεί την ροή, να βλέπει καθαρότερα μέχρι να μπορέσει να σταθεί στην κορυφή του κόσμου του, ελεύθερος και απαλλαγμένος από το άχθος του. Η ανάβαση του εαυτού δεν σημαίνει ακόμα πιο στενή προσκόλληση στον εαυτό που φέρνει όλο και περισσότερο πόνο, αλλά αποταύτιση από την προσωπικότητα και σταθερή ενθάρρυνση για μια συνεχή πορεία προς τα εμπρός, προς την κορυφή, ως τη μόνη επιλογή.

Το να πατήσεις το πόδι σου στην κορυφή, να κατακτήσεις την κορυφή του κόσμου είναι μια στιγμή μεγάλης χαράς, αλλά ενέχει χρόνια δοκιμασιών και υπεράνθρωπων προσπαθειών. Τίποτα δεν κατακτιέται εύκολα και όλα χρειάζονται συνεχή, αέναη εξάσκηση. Το να καταφέρουμε να ενσταλλάξουμε εντός μας μια πύρινη διάθεση εξέλιξης για να απαλλαγούμε από την φυλακή του νου μας και των παθών μας θέλει καθημερινή ρυθμική επανάληψη, αλλιώς μένουμε στην θεωρία και αν και συνεχώς μιλάμε για ποιότητες και ιδανικά, μόλις πιάσει η βροχή και δεν έχουμε ομπρέλλα θυμώνουμε και θλιβόμαστε. Η αποτελεσματικότητα μιας μαθητείας αντανακλάται στον βαθμό που γίνεται αναπόσπαστο μέρος του νέου εαυτού. Οι χάρτες είναι απαραίτητοι για να ξέρεις που πας, ποια μονοπάτια να αποφύγεις, ποια σε οδηγούν στην κορυφή, τι εξοπλισμό χρειάζεσαι, αλλά χωρίς να περπατήσεις την διαδρομή δεν παίρνεις την χαρά και τον ενθουσιασμό του βιώματος.

Δάσκαλος και μαθητής

Το γεγονός όμως πως είσαι πρόθυμος να αντιμετωπίσεις τα κακοτράχηλα μονοπάτια δεν σημαίνει πως ξέρεις και πως να το κάνεις. Πρέπει να αναζητήσεις τον άνθρωπο που πέρασε μέσα από την κόλαση και βγήκε. Αυτόν και μόνο αυτόν εμπιστεύσαι γιατί έχει εμπειρία, γιατί έχει διασχίσει το ποτάμι πολλές φορές, γιατί έχει ανέβει στο βουνό και το ξέρει απέξω και ανακατωτά. Είναι ο μόνος που στο εδώ και τώρα θα διευκολύνει την διαδρομή σου. Δεν ξέρει τι σε περιμένει, ούτε μπορεί να μαντέψει τις καιρικές συνθήκες, αλλά ξέρει καλύτερα από όλους τι να κάνει όταν η χιονοστιβάδα κατρακυλά απειλητικά. Επινοεί κάτι επιτόπου και πορεύεται γιατί οι κακουχίες, οι δοκιμασίες αποτύπωσαν εντός του μια σοφία με την οποία αφουγκράζεται τους πιο λεπτοφυείς κινδύνους και γνωρίζει πως να τους αντιμετωπίσει.

Οι δοκιμασίες πάντα μας σκληραγωγούν και αν δεν μας σκοτώσουν, αν δεν μας παγώσουν την καρδιά, αν δεν μας αφήσουν κυνικούς και κακότροπους, μας μετατρέπουν σε οδηγό για να βοηθάμε και τους άλλους να ανέβουν στην κορυφή. Μας ωθούν να προσφέρουμε υπηρεσία. Ο άνθρωπος  πάντα θέλει να αφήσει το αποτύπωμα του, το βήμα του στον άλλον, την μαρτυρία της υπέρβασης του εαυτού του κληρονομιά για τον επόμενο.

Δεν είμαστε εγωιστές απο την φύση μας, είμαστε διαθέσιμοι και αλτρουιστές. Για τον άλλον τα κάνουμε όλα. Το να ψάχνουμε την ευτυχία οπουδήποτε αλλού πέρα από την αλλαγή της ματιάς μας στον κόσμο είναι ουτοπικό. Μέσα στον κόσμο αυτό κατοικούμε, σχετιζόμαστε, αγαπιόμαστε και ζούμε. Πώς γίνεται να μην είμαστε ένα με τον άλλον, ένα με αυτόν; Είναι αληθές πως ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με την μνησικακία, την ζήλεια, την κοροιδία, την προδοσία, αγκάθια δύσκολα να ξεριζωθούν, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να εργαστούμε ακόμα πιο σκληρά, να διπλασιάσουμε τις προσπάθειες μας για να φτάσουμε ακόμα πιο βαθιά στην αληθινή φύση του ανθρώπου που έχει θαφτεί κάτω από αυτούς τους συναισθηματικούς μηχανισμούς. Εκεί στο βάθος αναμφισβήτητα λάμπει το μεγαλείο του ανθρώπου, ο θησαυρός της αληθινής του φύσης, η μεγαλοσύνη της ανθρωπινότητας του : η προσφορά του εαυτού του στον άλλον.

Η ευζωία είναι μια πρόσκληση να ζήσουμε καλύτεροι, όχι να ζήσουμε καλύτερα!

Προσφορά υπηρεσίας

Μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της προόδου και της εξέλιξης μέσα από όποιο τρόπο προτιμάμε, μέσα από βιβλία, από φιλοσοφία, από διαλογισμό, από θεραπείες. Όλα οδηγούν σε μεγαλύτερη αφύπνιση, ενσυνειδητότητα, συμπόνοια, ενσυναίσθηση. Όσο γινόμαστε πιο ευαίσθητοι, με την έννοια της μεγαλύτερης ανταποκριτικότητας στον εσωτερικό κόσμο μας, τόσο βαθύτερα νοιαζόμαστε και για τον άλλον. Η μέριμνα για τον άλλον είναι η θεραπεία μας, γιατί αυτή η προσφορά υπηρεσίας ζεσταίνει την καρδιά μας και δίνει έναν σκοπό στην πορεία μας, στη ζωή μας. Η πορεία προς την κορυφή θυμίζει την ανάβαση του βουνού που κάνει ο ορειβάτης μαζί με τον οδηγό του, που του προσφέρει την ύπαρξη του για να τον οδηγήσει στην κορυφή, την οποία έχει ήδη ο ίδιος κατακτήσει. Τον πάει μέχρι εκεί που έχει φτάσει και τον αφήνει να ανακαλύψει και άλλες κορυφές μετά για να τις δωρίσει στους επόμενους.

Έτσι πάει στη ζωή, μαθαίνουμε για να διδάξουμε, αγαπάμε τον εαυτό μας για να αγαπήσουμε καλύτερα τον άλλο, ανακαλύπτουμε τις δυνάμεις μας για να παράσχουμε στον άλλον μια πιο στέρεη δίοδο πρόσβασης στις δικές του δυνάμεις. Γινόμαστε πάντα ο οδηγός που βοηθά τον άλλον να αναρριχηθεί στις δικές του κορυφές, που με την σειρά του θα προσφέρει στον άλλον που ακολουθεί την πορεία προς μια πιο ολοκληρωμένη ζωή.

Πώς ανεβαίνουμε στην κορυφή του βουνού;

Αποφασίζουμε τον αναρριχητικό μας προορισμό, βρίσκουμε τον καλύτερο εκπαιδευτή που έχει κάνει την διαδρομή εκατοντάδες φορές, του τείνουμε χείρα εμπιστοσύνης , αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας, αξιολογούμε κάθε μέρα τον εξοπλισμό μας και τον αναβαθμίζουμε σύντονα με την εποχή, τον προσαρμόζουμε στις συνθήκες. Δυναμώνουμε με την συνεχή προσπάθεια το κορμί και το μυαλό μας, βελτιώνουμε την αυτοσυγκέντρωση μας, την ψυχική μας ηρεμία και τον συντονισμό των κινήσεων μας. Αφήνουμε μακριά τις επιβλαβείς σκέψεις μας, δεν κουβαλάμε τα φορτία του παρελθόντος, παρά τα απολύτως απαραίτητα για την ανάβαση μας, βελτιώνουμε συνεχώς την τεχνική μας, καθώς αφουγκραζόμαστε το βουνό μέχρι να γίνουμε ένα με αυτό και ξεκουραζόμαστε, όταν χρειάζεται. Κυρίως όμως συμβαδίζουμε και στηριζόμαστε με απόλυτη εμπιστοσύνη στον άλλον, τον συνοδοιπόρο μας, τον ” σχοινοσύντροφο” που είναι ο άλλος αναρριχητής και που ο ρόλος του είναι να ασφαλίζει με το κατάλληλο τρόπο την αναρρίχηση μας καθώς εμείς σκαρφαλώνουμε, εώς ότου έρθει η δική του σειρά να αναρριχηθεί.

Η Κίνηση προς τα Εμπρός είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να ανέβουμε το μονοπάτι της κορυφής. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πορευόμαστε σε μια ανώδυνη ζώνη. Πορευόμαστε με τον οδηγό μας προς την κορυφή του Έβερεστ με μια ενδυνάμωση που δεν μας θωρακίζει από τις αντιξοότητες της ζωής, αλλά μας οδηγεί πάνω από την συννεφιά και το κρύο, στην ζέστη και τον ήλιο. Η ανάβαση αυτή έχει να κάνει με την ανάπτυξη της εσωτερικής συνοχής μας. Το θέμα δεν είναι ποιοι είμαστε έξω μας, αλλά ποιοι είμαστε μέσα μας. Σε κάθε νέα δοκιμασία εκεί στο βουνό προικιζόμαστε με αντοχές και κρυφές πηγές σθένους, τις οποίες δεν θα ανακαλύπταμε ποτέ. Με τον τρόπο αυτό οι αντιξοότητες έχουν θετική αξία και επιβεβαιώνουν αυτό που είπε ο Νίτσε : ” Ό, τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό”.

Η ζωή είναι μια πορεία προς την κορυφή και απαιτεί εκπαίδευση και εξοικείωση με το ύψος και τον βαθμό δυσκολίας για την ανάβαση. Απορώ γιατί περνάμε την ζωή μας απαιτώντας τα πράγματα να είναι όπως τα θέλουμε και δεν μελετάμε πως να χτίζουμε όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στον σχοινοσύντροφο μας. Για να νιώθουμε όλο και πιο ικανοί πως μπορούμε να ανταποκριθούμε σε κάθε δυσκολία και να ανταπεξέλθουμε σε κάθε δοκιμασία, διατηρώντας την εσωτερική μας συνοχή. Ως άνθρωποι οφείλουμε να στέκουμε στο ύψος κάθε πρόκλησης στο εξωτερικό πεδίο και να αξιοποιούμε το εσωτερικό μας μεγαλείο γιατί μόνο έτσι θριαμβεύουμε κάτω και από τις πιο ακραίες συνθήκες. Η ανάβαση του βουνού μας οδηγεί στην ηθική και πνευματική ανάταση μας κάθε φορά που υπερβαίνουμε τον φόβο μας και την ανθρώπινη φύση μας. Ο ουρανός αγγίζεται κάθε φορά που πορευόμαστε με τόλμη ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ, ΠΑΡΑ τις δυσκολίες!

Προς τα εμπρός πάντα!

Το θαυμαστό στην ανάβαση του βουνού είναι το θάρρος του ανθρώπου να πράττει μπροστά στον φόβο.Ένας καλός ορειβάτης δεν αποφεύγει το βουνό αλλά το ανεβαίνει βήμα βήμα στοχεύοντας πάντα την κορυφή ακόμα και όταν  ξεκουράζεται και αναπαύεται στα καταφύγια. Το βουνό τον έλκει και γνωρίζει πως αν και σε σημεία είναι απρόσιτο ή απροσπέλαστο, αυτός συνδεδεμένος συνεχώς με τον “σχοινοσύντροφο” του,  δίνει μια αέναη ώθηση προς τα μπροστά, ανεξαρτήτως των συνθηκών τις οποίες βιώνει. Άλλωστε σύντροφος (σύν+ τρέφω, τροφός) είναι αυτός με τον οποίο τρέφεσαι παρέα, με τον οποίο μεγαλώνεις, αναπτύσσεσαι, προάγεσαι, πραγματώνεσαι μαζί.

Όλοι είμαστε σύντροφοι σε αυτό το ταξίδι και οφείλουμε να ζούμε με ανοιχτούς ορίζοντες και απόλυτη συνείδηση πως η ζωή απαιτεί την υπέρβαση των ορίων μας και την μετοχή μας προκειμένου να συναντήσουμε και να προσφερθούμε στον άλλον, καθώς τον καλούμε να περπατήσει τον δρόμο μαζί μας.