ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ!

Αν σας ρωτήσει κάποιος τι είστε θα πείτε άνθρωπος και αντίρρηση καμία. Είναι ίσως το μόνο σημείο, στο οποίο μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε. Ο άνθρωπος ξέρει πως είναι άνθρωπος αλλά δεν ξέρει τι εστί άνθρωπος και αυτό τον ταλανίζει. Του είναι γνώριμος, συνήθως ως ανθρωπάκι, ως απάνθρωπος, ως ανθρωποειδές αλλά σπάνια τον γνωρίζει ως μέγα θαυμαστικό. Επειδή πάντα το θαυμαστικό φοβίζει, έτσι μεγαλειώδες καθώς στέκεται στο τέλος μιας λέξης ή μιας πρότασης.

Στέκει μόνο του, απομονωμένο, αλλά ικανό να αλλάζει όλη την σημασία των λεχθέντων. Χωρίς αυτό είναι μια απλή τελεία, που σηματοδοτεί το απόλυτο, το ξεκάθαρο, το απολύτως γνωστό,  με αυτό ο λόγος γίνεται υπερβατικός, δυναμικός, εμφατικός! Δηλώνει την έκπληξη, την απορία, υπογραμμίζει τα έντονα συναισθήματα, τον φόβο, την χαρά, την ελπίδα, το απίστευτο μιας κατάστασης. Ωωωω! Το θαυμαστικό μας εισάγει στον κόσμο του θαυμαστού, όπου θαυμάσιες πράξεις, πράττονται από τον μεγαλειώδη εαυτό μας.

Ο εαυτός αυτός είναι απλά ένα θαυμαστικό, μικρό και απλό, τίποτα παραπάνω από μια γραμμή που έρχεται από πάνω προς τα κάτω και μια τελεία. Αυτό το μικρό σύμβολο όμως τον κάνει ήρωα. Τραγικό ήρωα, ίσως, όχι λόγω των τραγωδιών που του τυχαίνουν αλλά εξαιτίας του σισύφειου έργου του να αντιμετωπίζει καθημερινά δεινά, με πρώτο και μεγαλύτερο τον θάνατο. Ακριβώς εξαιτίας του αγώνα του, αναβιβάζεται ο άνθρωπος σε ήρωα με θαυμαστικό, όπως τον περιέγραφαν οι αρχαίοι έλληνες τραγωδοί μας, είτε το ξέρει, είτε όχι. Το θαυμαστικό είναι κάτι που τον συνοδεύει και του μετουσιώνει την ουσία του, σε κάτι ουσιαστικό. Το θαυμαστικό συνοδεύει πάντα κάτι άριστο, καλώς καμωμένο, δημιουργικό, ερωτικό, εκλεκτικό.

ΜΕΡΙΜΝΑ

Αυτό το θαυμαστό το βλέπουμε μέσα σε κάθε άνθρωπο, όλες τις δύσκολες εποχές, όπου ανασυγκροτείται και θέλει και επιθυμεί να καλωσορίσει ένα καινούργιο μέλλον, επιλέγοντας τη ζωή μέσα στον θάνατο, όχι από τον θάνατο. Αυτός είναι ο άνθρωπος, πολύτιμος και οφείλει να βιώνει την πολυτιμότητα αυτού που είναι. Τον κατανοώ που την ξεχνάει γιατί το πολύτιμο πάντα τρομάζει. Δεν αντέχεται συνεχώς το βολτάζ του, κάτι σαν τον έρωτα που είναι κουραστικός γιατί δεν μπορεί να κάνει την ψυχή να φτερουγίζει συνεχώς. Χρειάζονται και οι αρρυθμίες, από τον φόβο του απόλυτου. Ας είναι.

Ο άνθρωπος που έχει συνείδηση του θαυμαστικού του, είναι ταπεινόφρων και το προσφέρει κάθε μέρα και το πολλαπλασιάζει τις δύσκολες μέρες γιατί είναι έσωθεν κατευθυνόμενος και ξέρει να ακούει τους κραδασμούς που τον καλούν, όπου χρειάζεται. Δεν του επιβάλλεται τίποτα, καθώς ο Άνθρωπος με θαυμαστικό απλά πράττει κατά συνείδηση, αυθορμήτως, ελευθέρως, οικειοθελώς δεσμευμένος στην υπηρεσία, αυτοπραγματωμένος και πλήρως λειτουργικός.

Ο Άνθρωπος! με θαυμαστικό μεριμνά. Ο άνθρωπος είναι πριν και πάνω από όλα μέριμνα. Φροντίζει γιατί κάτι έχει σημασία για αυτόν. Όταν η ζωή του είναι σημαντική και φροντίζει και για την ζωή του άλλου, ο άνθρωπος τρυφερεύει και εξελίσσεται, εξυψώνεται, πραγματώνεται. Ο άνθρωπος επιζητεί την φροντίδα και προσφέρει φροντίδα. Αυτή η μέριμνα είναι το πάθος του, η τάση προς την πραγμάτωση, σε αντίθεση με την α-πάθεια, την οκνηρία, την τάση προς την εντροπία. Είναι η αρχετυπική ιδιότητα  που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο ον ως άνθρωπο.

ΣΥΝ-ΚΙΝΗΣΗ

Μην ωθείτε τίποτα, μην απαιτείτε τίποτα. Αυτός είστε! αφού είστε άνθρωπος.  Στη δοκιμασία όλα βγαίνουν αβίαστα, τα τραγούδια στα μπαλκόνια, το χειροκρότημα της εμψύχωσης στους γιατρούς που δίνουν την μάχη της ζωής ενάντια στον θάνατο, τα επιφωνήματα ενθάρρυνσης σε κάθε λογής αθλητές καθόλη την διάρκεια μιας κούρσας, η συμπόνοια στον πόνο, η αδερφοσύνη στον ωχαδερφισμό, η προσφορά των επιχειρηματιών στην απληστία, η αυταπάρνηση του εαυτού, η αποδοχή της ύπαρξης του άλλου στην συνύπαρξη.

Η ανθρωπιά μας είναι ο πυρήνας και το εύρος μας. Ο άνθρωπος είναι ανθρώπινος, για αυτό η απάθεια δεν του ταιριάζει. Αυθόρμητα θα συν- κινηθεί, θα κάνει μια κίνηση προς τα εμπρός ή μάλλον μια υπέρβαση προς τα πάνω. Όταν δεν τον τραβάς ή δεν τον σπρώχνεις. Όταν τον αφήσεις ήσυχο να εκδηλωθεί, θα εκδιπλωθεί. Όταν του αγγίξεις το κρυφό βαθύτερο σημείο του, το σημείο μηδέν από όπου αναβλύζει η αλήθεια του. Αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο γιατί είναι και το πιο προσωπικό. Τα πάθη του ανθρώπου τον οδηγούν στον πόλεμο, το πάθος του ανθρώπου στην έκ-σταση, στην έμπνευση,( εν – πνοή), στον έρωτα γιατί είναι ο πυρήνας της θέλησης του για το καλό.

Εκεί ο άνθρωπος ενδύεται το θαυμαστικό του και περιφέρεται ως ήρωας, αυτοκαταφάσκοντας σε κάθε δυσκολία, σε κάθε πόλεμο, σε κάθε ιό, ανοίγοντας τα μπαλκόνια του μόνο για να τραγουδήσει, την πόρτα του για να υπηρετήσει, τα χέρια του για να στηρίξει, τα μάτια του για να εκμαιεύσει την ανταπόκριση του άλλου που τόσο λαχταρά. Τον άλλον θέλει, για τον άλλον πασχίζει, τον άλλο σώζει. Αυτός είναι ο Άνθρωπος. Εσείς και εγώ, εμείς.

Κοιτάει τον κόσμο και απορεί όταν είναι φτιαγμένος από τον κατώτερο εαυτό του. Την ξέρει την απάνθρωπη πλευρά του, το σκοτάδι του, την σκιά του. Κοιτάει το μεγαλείο της ψυχής του και χειροκροτεί όταν βλέπει τον κόσμο του να συνδημιουργείται από τις υψηλές ποιότητες του. Ο κόσμος  του είναι η ματιά του, είναι η δημιουργία του ανθρώπου ή του Ανθρώπου, που φτιάχνει αντίστοιχα κολάσεις ή  Κόσμους φανταστούς. Το αίσθημα της ανθρωπιάς είναι κοινό όμως πάντα σε όλους τους ανθρώπους με η χωρίς άλφα κεφαλαίο. Η ματιά της μέριμνας της μάνας στο παιδί, του γιατρού στον ασθενή, του αγωνιστή για την ελευθερία, η δική σας, η δική μου.

Ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον συν-άθρωπο στον άλλον άνθρωπο για αυτό κάθε πόνος και κάθε χαρά είναι ένα κοινό σημείο αναφοράς, ως κάτι τόσο πολύ προσωπικό που πάντα είναι τόσο πανανθρώπινο, όπως κάθε υπαρξιακή πρωταρχική εμπειρία.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΤΗΤΑ

Ο Άνθρωπος αυτός με το θαυμαστικό, ακόμα και αν τον έχουμε ξεχάσει ή δεν μας τον έχουν συστήσει προσωπικά,  είμαστε εμείς, έστω και ως  φανταστική προβολή του εαυτού στην θαυμαστή του κατάσταση. Τον έχουμε όλοι διαβάσει στους μύθους, τον έχουμε δει στους ήρωες που προσφέρουν υπηρεσία, τον έχουμε δει στα μάτια των παιδιών μας. Όταν η φαντασία προσομοιώνεται με την πραγματικότητα της δίνει άλλη ώθηση, άλλη τροχιά, άλλο πάθος, άλλη ανύψωση. Είναι ο άνθρωπος που αγωνίζεται να ανταποκριθεί στη ζωή και τα δεδομένα της.

Το ξέρουμε όλοι μας, το βιώνουμε όλοι μας, όχι μόνο τις δύσκολες μέρες, αλλά καθημερινά, ας μην γελιόμαστε. Ο άνθρωπος είναι ανθρωπινός για αυτό τον πιστεύω. Γιατί τον έχω γνωρίσει, τον ξέρω, τον είδα, τον συνάντησα. Συν-ευρεθήκαμε. Όπως όλοι μας πολλές φορές. Σημασία είναι να μην το ξεχνάμε, να μην σας ξεχνάτε, να μην μας ξεχνάμε γιατί είμαστε όλοι : “Άνθρωπος! ” Και αντίρρηση καμία.

Μπορούμε να συν-κινηθούμε που θυμηθήκαμε ποιοι είμαστε και να γινόμαστε όλο και περισσότερο αυτό που είμαστε κατά βάθος, ένας ανθρώπινος άνθρωπος. Ένας Άνθρωπος, με άλφα κεφαλαίο και μέγα θαυμαστικό!

Αν όλοι από σήμερα γράφαμε μια λέξη μόνο για το τι εστί άνθρωπος σύμφωνα με ένα θετικό μας βίωμα, μήπως, λέω μήπως και φτερουγίζει αυτή την στιγμή η ψυχή μου, μπορούσαμε να λύσουμε ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ το αίνιγμα της Σφίγγας, χωρίς πια κανείς να θανατώνεται; Ας δώσουμε εμείς, όλοι μαζί, στον εαυτό μας τον ορισμό που πάντα μας απασχολούσε: “Τι εστί άνθρωπος“.

Έναν ορισμό που θα απαρτίζεται από άπειρες λέξεις καθώς ο ένας θα συμπληρώνει τον άλλο στο πιο προσωπικό και πιο πανανθρώπινο βίωμα από όλα, να είναι άνθρωπος. Και ίσως τότε ο καθένας από εμάς, οικειοθελώς δεσμευτεί να βάλει ένα μεγαλοπρεπές θαυμαστικό στην ανθρωπινότητα του όντος, που όλοι αρκετές φορές ξεχάσαμε, αλλά που όπως βλέπουμε δεν χάθηκε.

Και ξεκινώντας : ο άνθρωπος είναι : ανθρωπινός…….

( συνεχίζεται για όσο υπάρχει ο Άνθρωπος και ο Κόσμος του)