ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΤΩΣΗΣ Η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ;

Ο Λεωνίδας της Σπάρτης πολέμησε με τους 300 ανδρείους στρατιώτες του τους Πέρσες στις Θερμοπύλες και η δοξασμένη πτώση του έμεινε στην ιστορία ως το σύμβολο της καταφανούς νίκης του. Η νίκη του αυτή ήταν το θάρρος του απέναντι στον εχθρό, απέναντι στην μοίρα, στο άγνωστο. Η ευγένεια της μάχης του τον έκανε “αθάνατο” και προσέδωσε ένα νόημα στον αγώνα που μετά από τόσα χρόνια παραμένει ζωντανό.

Η περίοπτη νίκη είναι κάθε βήμα που κάνατε προς τα εμπρός και τόσο εύκολα ξεχάσατε επειδή ίσως δεν τα καταφέρατε ή δεν απέφερε κάτι χειροπιαστό. Τις πετάμε τις ολοφάνερες νίκες μας εύκολα στον κάδο απορριμάτων και στεφανωνόμαστε τις καταφανείς ήττες μας σαν αγκάθινο στεφάνι που αιμορραγεί. Κολλάμε στην πικρία μιας απογοητευμένης ύπαρξης και μιας αυστηρής κοσμοθεωρίας περί νίκης και δεν δίνουμε άφεση στον φτωχούλη εαυτό μας, που κάνει οτι μπορεί για να μας συνεφέρει από τον παραλογισμό μας. Οι νίκες μας είναι και οι πτώσεις μας, καθώς η ζωή είναι γεμάτη ύπουλα εμπόδια και το να ζεις είναι ένα απαιτητικό άθλημα, μην το ξεχνάτε ποτέ. Για αυτό σας θαυμάζω και σας συμπονώ, καθώς γνωρίζω πως καθημερινά τα βάζετε με τις αντοχές σας και την αποφασιστικότητα σας.

Όλη η ιστορία είναι να τιθαυσεύσουμε την ζωή, όχι να της δώσουμε το τιμόνι του αυτοκινήτου μας. Εμείς είμαστε οι οδηγοί, πάει και τελείωσε. Αντίρρηση καμία. Εκείνη μπορεί να κάνει ότι θέλει, σαν κακομαθημένο παιδί που δεν του κάνουμε το χατίρι,να πετάει βράχια στην διαδρομή, να βάζει δένδρα να μας κόβουν το πέρασμα, να φέρνει ομίχλη και να ρίχνει βαθύ σκοτάδι. Εμείς σταθεροί, στις επάλξεις, σαν ώριμοι γονείς του εαυτού μας κρατάμε το τιμόνι με το βλέμμα σταθερά στο φως και με σκοπό να απολαύσουμε την διαδικασία της καθώς ελευθερώνουμε τον δρόμο χωρίς να απελπιζόμαστε.

Και αν δεν μπορούμε, θα με ρωτήσετε; Πράττουμε “ΩΣ ΕΑΝ”. Σαν να ήμασταν ενήλικοι γονείς που καθησυχάζουμε τα παιδιά μας πως όλα θα πάνε καλά, ενώ τρέμουμε μέχρι το πιο βαθύ μας κύτταρο. Αυτό το ‘ΩΣ ΕΑΝ” θα το αναλύσουμε διεξοδικά αλλά το συγκρατούμε αρχικά ως μια πρώτη τεχνική αντιμετώπισης προκλήσεων. Έχουμε ήδη ξεκαθαρίσει, πως η ζωή δεν είναι σχολική εκδρομή ή ρομαντική βαρκάδα και τώρα πια μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η ζωή είναι μεν απρόβλεπτη αλλά και ο άνθρωπος είναι εξίσου ικανός να αυτοσταθεροποιείται την ώρα της κρίσης και να απαιτεί περισσότερη ασφάλεια και ειρήνη στη θέση του φόβου και της έχθρας. Σε αυτόν απευθυνόμαστε, με αυτόν συνομιλούμε, σε αυτόν στηριζόμαστε και με αυτόν πορευόμαστε μέσα στις καθημερινές προκλήσεις. Έχουμε μαζί μας τον άνθρωπο με Α κεφαλαίο και θαυμαστικό !

Όλη η ιστορία της ευδαιμονίας είναι τι είδους εκπαίδευση του δίνουμε. Τον προορίζουμε να γίνει μια δυνατή και αυτοκατευθυνόμενη προσωπικότητα με αυξημένη ευαισθησία για το γενικό καλό ή να πορεύεται απελπισμένος και φοβισμένος; Η λύση έρχεται από τον τρόπο με τον οποίο θα κουβαλά το βάρος του, από το πόση εκπαίδευση θα έχει πάρει από το σπίτι του να αντέχει την δυσκολία, πόση ψυχική ανθεκτικότητα θα διαθέτει. Μην αποσυνδέεστε ΠΟΤΕ από τις νίκες σας, από τα ταλέντα και τις δεξιότητες σας, τις αρετές και τις ποιότητες σας και πάντα να τις επιστρατεύετε σε κάθε κρίση σαν εμπροσθοφυλακή.

Ό,ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΤΕ ΤΟ ΠΕΤΥΧΑΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΑΡΕΤΕΣ ΣΑΣ, ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΣΑΣ.

Όταν αναμετριέστε με χιλιάδες εχθρούς σε ένα πέρασμα στενότερο από τις Θερμοπύλες και καταφέρνετε να μην αποπροσανατολίζεστε και να αντιμετωπίζετε ΕΠΙΔΕΞΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΑΣ, στηρίζεστε στο  ΣΘΕΝΟΣ και το ΘΑΡΡΟΣ σας, στην αυτοκυριαρχία και την ψυχική σας δύναμη.  Το να μην παραιτούμαστε και να θέλουμε να τα καταφέρουμε καθώς ψηλαφούμε την διαδρομή μας προσβλέποντας σε ένα μέλλον πλατύτερης δυνατότητας είναι  το ζητούμενο, όχι το να τα καταφέρουμε.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΥΤΟΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΑΓΗ, ΦΘΟΡΑ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ, ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ, Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ.

 

ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ, ΑΞΙΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ

Εμείς στο δικό μας πεδίο, δίνουμε ατομικές, μακρόχρονες μάχες για την ασφάλεια, την υγεία, την αγάπη, την σχέση, τον πλούτο, την ευτυχία και οι νίκες μας στέκουν αναπόσπαστο μέρος της πορείας μας. Υποκλιθείτε παρακαλώ και άμεσα. Δώστε στον εαυτό σας τα συγχαρητήρια σας καθώς βελτιώνεστε στις δεξιότητες να αντιμετωπίζετε τα προβλήματα της ζωής, της ύπαρξης και των σχέσεων. Θυμηθείτε την πρώτη φορά που κολυμπήσατε στα υπέροχα νερά της Ελλαδίτσας μας. Ήσασταν στην αγκαλιά της μαμάς σας ή του μπαμπά σας. Μετά στην αγκαλιά της μεγάλης κουλούρας με τα ζώα και τα σχέδια ( θυμηθείτε τις ωραίες αυτές στιγμές). Μετά βάλατε τα μπρατσάκια και ύστερα μείνατε με ένα.

Στο τέλος πηγαίνατε στα ρηχά και φωνάζατε να σας δουν οι γονείς σας, καθώς χτυπούσατε τα πόδια και σηκώνατε εν είδει κρόουλ ( ελεύθερο για τους πιο νέους ) το ένα χέρι ενώ το άλλο ακουμπούσε ακόμα στα ρηχά. Μετά άρχισαν τα μακροβούτια κλείνοντας την μύτη και ύστερα οι μάσκες με αναπνευστήρα και τα βατραχοπέδιλα και τελικά το ύπτιο και το πρόσθιο. Πεταλούδα δεν έμαθε κανείς αλλά όλοι γίναμε δελφίνια ! Μ Π Ρ Α Β Ο ΜΑΣ!!!! Η υπερβατική νίκη μας έγκειται στο γεγονός πως ενώ νιώθαμε ευάλωτοι και τρέμαμε μην πνιγούμε, αντιμετωπίζαμε σαν να ήμασταν δεινοί κολυμβητές, επιδέξια τις προκλήσεις που το άθλημα της κολύμβησης έφερε.

Με ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ  στους γονείς μας, πηγαίναμε στα βαθιά μαζί τους, γνωρίζοντας πως αν κουραστούμε θα ξεκουραστούμε, πιάνοντας τους μόνο από τον ώμο τους και ύστερα με ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον εαυτό μας, μαζί με τους φίλους κάναμε τις πρώτες μας βουτιές κι αργότερα τις πιο ψηλές από τα βράχια, ( αυτό δεν το κατάφερα ποτέ, αλλά μου αρκούν οι άλλες περιφανείς  νίκες μου). Εκεί στην ανικανότητα μου να υπερβώ τον φόβο μου και να πηδήξω από ψηλά κλονιζόταν πολλάκις ο αυτοσεβασμός μου αλλά τι να έκανα;

ΣΥΝΕΧΙΖΑ  να συνεβρίσκομαι με τους φίλους μου και να φωνάζω ενθαρρυντικά στους τολμηρούς που έκαναν τις πιο επικίνδυνες πτώσεις, γνωρίζοντας πως εγώ δεν θα τις τολμούσα ποτέ, αλλά συμμετείχα με τον δικό μου τρόπο, δίνοντας το πιο δυνατό μου χειροκρότημα. Κάποια στιγμή επειδή στο σύμπαν υπάρχει νομοτέλεια άρχισα εγώ τις βαθιές βουτιές εντός μου και τα μακροβούτια στις πιο σκοτεινές σπηλιές του εαυτού μου την ώρα που οι άλλοι διασκέδαζαν στις παραλίες με την παρέα τους. Έτσι είναι, υπάρχει πάντα τάξη στο χάος, εκείνοι είχαν τελειώσει με τις δοκιμασίες τους, είχαν κάνει την δική τους πτώση και ανάδυση, είχαν υπερβεί τις φοβίες τους εκείνα τα εφηβικά μας καλοκαίρια και ελεύθεροι πλέον, απολάμβαναν τον κόσμο που είχε ξεδιπλωθεί μπροστά τους, από εκείνη την υψηλή κορφή του βράχου, που τους καλούσε να βουτήξουν στα σκοτεινά νερά.

Μην μου μπερδεύεστε, η νίκη δεν είναι η επιτυχής έκβαση, είναι η συνεχής προσπάθεια να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, τον φόβο μας , τις ήττες μας και τις αποτυχίες μας καθώς μεγαλώνουμε. Κάποιοι καταρρέουν , άλλοι πεισμώνουν, άλλοι εγκαταλείπουν. Εσείς μάλλον επιμένετε, αφού διαβάζετε τέτοια άρθρα και τώρα που ξεκαθαρίσαμε, ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΑΛΛΑΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, (όσο και αν θα το ήθελα), μπορούμε να ξαναβουτήξουμε στην θάλασσα που προυπήρχε της παρουσίας μας και θα υπάρχει και μετά τον αφανισμό μας και να κολυμπήσουμε ως ώριμοι κολυμβητές, μαθητεύοντας σε μια άλλη τεχνική κολύμβησης, την  μαθητεία της προσαρμογής στις εκάστοτες συνθήκες του παιχνιδιού.

Αν μας ζητηθεί να κολυμπήσουμε σαν τις γοργόνες θα βάλουμε τα δύο πόδια σε ένα πέδιλο, αν μας ζητηθεί  να κοιτάμε τον ήλιο θα κολυμπήσουμε το ύπτιο και αν κοιτάμε τον βυθό θα κάνουμε ελεύθερο. Αν δεν μας ζητηθεί τίποτα θα βρεχόμαστε και θα παίζουμε και θα πλατσουρίζουμε και θα τρέχουμε ανέμελα σαν παιδάκια, όχι ως αθλητές αλλά απλά για ψυχαγωγία.

Όλοι οφείλουμε να αποδεχτούμε πως ζωή χωρίς προβλήματα δεν υπάρχει, με έσχατο τον θάνατο και την αβεβαιότητα της και μέσα σε αυτές τις συνθήκες εμείς θα μάθουμε να πράττουμε ” ΩΣ ΕΑΝ ” , σαν να ήμασταν πιο επινοητικοί, αποτελεσματικοί, δραστήριοι και αιωνίως αναπτυσσόμενοι σε καλύτερους κολυμβητές. Με μια εντοπισμένη εστίαση θα βρούμε με ποια όπλα στην φαρέτρα πετύχαμε μέχρι τώρα τις περίτρανες νίκες μας. 

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΕΠΙΤΥΧΕΙ

Πολλά ανθρώπινα προβλήματα εξαφανίζονται όταν κάποιος μας υπενθυμίσει τις περιφανείς νίκες μας γιατί αναγνωρίζουμε βιωματικά πως έχουμε δυνάμεις και ικανότητες στις οποίες μπορούμε να στηριχτούμε στο παρόν, όπως κάναμε και στο παρελθόν, αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ να συνομιλούμε.

Μόνο ενθυμούμενος την νίκη σου μπορείς να επικεντρωθείς στο νέο καθήκον να επιλύσεις άλλα ακανθώδη ζητήματα με προθυμία. Η λέξη κλειδί εδώ, όπως κατανοήσατε είναι η προθυμία, η πρόθεση μας να τα καταφέρνουμε καθώς μαχόμαστε με τις διάφορες διαστάσεις της ύπαρξης . Οι περιορισμοί κάνουν πολλές φορές την ύπαρξη εντονότερη, αντί να καταστρέφουν την ζωή μας. Ο Λεωνίδας έμεινε αθάνατος με τον θάνατο του, η καραντίνα κι ο περιορισμός της κινητικότητας μας ενέτεινε την εγγύτητα των σχέσεων, η απομόνωση οδήγησε σε μεγαλύτερη συνειδητότητα της ενότητας. Το να μην νιώθεις πάντα κυρίαρχος, δεν σημαίνει πως νιώθεις μειονεκτικά.

ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΙΘΑΝΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΜΙΑΣ ΒΑΘΥΤΕΡΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Όλοι μας πορευόμαστε μέσα στα δίπολα. Πάντα οι εμπειρίες εμφανίζονται σε ζεύγη αντιθέτων και είναι βοηθητικό να μην ξεχνάμε ποτέ να ψάχνουμε τον αντίθετο πόλο. Μέσα στην τρωτότητα βρίσκουμε την δύναμη μας, μέσα στον θάνατο ανακαλύπτουμε την ζωή, μέσα στο μίσος την αγάπη, μέσα στον εαυτό μας τον άλλον, μέσα στο κακό το καλό. Μέσα από δυσκολίες και τις υπερβάσεις τους, ενδυναμώνουμε την αίσθηση του εαυτού μας και αυτό είναι το πιο σημαντικό ζητούμενο. Να ξέρουμε ποιος είμαστε, να θυμόμαστε με ποιους τα έχουμε βάλει, πόσες φορές νικήσαμε και πόσα μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε με την ανθεκτικότητα του χαρακτήρα μας.

Κάθε αδυναμία κρύβει μια δύναμη. Κάθε δύναμη φέρει ευαλωτότητα. Κάθε υπερήφανη νίκη μια δοξασμένη πτώση. Κάθε μεγαλειώδης πτώση μια καταφανή υπεροχή. Την δική σας.

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τις ικανότητες μας είναι ζωτικής σημασίας για την πορεία μας γιατί μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε ρεαλιστικά την ζωή και τον κόσμο. Το να θυμόμαστε τις θριαμβευτικές  νίκες μας σημαίνει να ξαναβρίσκουμε το θάρρος μας, που όπως είπε ο Nietzsche : ” Όμως υπάρχει κάτι μέσα μου που ονομάζω θάρρος: πάντα κατέστρεφε κάθε αποθάρρυνση που υπήρχε μέσα μου ( …) Γιατί το θάρρος είναι ο καλύτερος καταστροφέας- το θάρρος που επιτίθεται: γιατί σε κάθε επίθεση υπάρχει μια κραυγή θριάμβου. ”

Υποκλιθείτε παρακαλώ, για την ευγένεια του αγώνα σας.

Για τις πολεμικές ιαχές σας την ώρα που μου ορμάγατε, σαν ένας άλλος Λεωνίδας, στον εκάστοτε εχθρό. Για το νερό που καταπίνατε ενώ πνιγόσασταν στον αγώνα για το πιο μακρύ μακροβούτι αλλά δεν βγαίνατε στην επιφάνεια παρά μόνο κατακτητές του βάθους με τον αστερία στο χέρι. Εκεί στο βάθος του αγώνα όμως ανακαλύψατε τον ηρωισμό σας.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε καλά για να αρχίσουμε σιγά σιγά να ενσωματώνουμε και πρακτικές ασκήσεις μέσα στην θεωρία μας. Κοινώς να ξαναπάρουμε τα βατραχοπέδιλα μας για να εκπαιδευτούμε παρέα σε νέα μοντέλα δεξιοτήτων.