Γκρινιάζω σημαίνει παραπονιέμαι, μουρμουρίζω, μεμψιμοιρώ, έχω εριστική διάθεση. Πολλές φορές προκύπτει από συνεχιζόμενη πίεση εξωτερικών παραγόντων κι είναι ένας δικαιολογημένος τρόπος αποφόρτισης της έντασης αλλά τις περισσότερες είναι μια ανώριμη συμπεριφορά που υιοθετείται από αυτούς που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ξεκάθαρα τα θέλω τους και αισθάνονται αδύναμοι να λύσουν τα προβλήματα τους.
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΣΟΧΗ!
Η λίστα της γκρίνιας δεν έχει τελειωμό. Συμπεριλαμβάνει τα πάντα: τις εναλλαγές του καιρού, την ανικανότητα των πολιτικών, τις θεωρίες συνομωσίας, την κακιά μας πεθερά, τον αγνώμονα σύντροφο μας, τα βάρη των παιδιών, το κακό εκπαιδευτικό σύστημα, τα πάντα επί της ουσίας με επιτομή το κακό μας κάρμα. Την μοίρα μας την τρισάθλια. Πάει περίπατο η ελεύθερη βούληση και η δυνατότητα μας να έχουμε στάση απέναντι στα γεγονότα. Λογικό λέμε, ενώ εννοούμε βολικό.
Βολικότατο γιατί σκεφτείτε για μισό δευτερόλεπτο τον κόπο που πρέπει να κάνει ένας νους που δημιούργησε τα προβλήματα, προκειμένου να μετασχηματιστεί σε έναν νου που επιλύει προβλήματα.
Πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό; Δεν σας φαίνεται καλύτερο να κλαίτε και να αναμασάτε συνεχώς, σαν μικρό αδικημένο παιδί που θέλει αγκαλιά, την αδικία της ζωής ή την ανεπάρκεια του συζύγου σας, από τον οποίο, παρεμπιπτόντως ΔΕΝ χωρίζετε;
Η ΗΔΟΝΗ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ
Η ηδονή της θλίψης και της γκρίνιας είναι συνήθως χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να αλλάξουν αυτό που τους ενοχλεί. Τους αρκεί να γκρινιάζουν χωρίς να ρισκάρουν τίποτα. Θυματοποιούνται και έτσι απαλλάσσονται της δικής τους ευθύνης. Είναι της ήσσονος προσπάθειας, νιώθουν μειονεκτικά και ανασφαλείς να πράξουν και παραπονιούνται για αυτήν τους την αδυναμία. Ο άξιος άνθρωπος σπάνια γκρινιάζει. Η θυματοποίηση και η αυτολύπηση είναι μέγιστες αυταπάτες αλλά συχνά επιλέγονται ως στάση ζωής γιατί μας προσδίδουν αξία. Αφού δεν ανήκουμε στην λίστα των αξιοθαύμαστων ας εγγραφούμε γοργά στην λίστα των αξιοθρήνητων, των αξιολύπητων, των αδικημένων , των κατατρεγμένων που κανείς δεν ενσυναισθάνεται.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
Οι άνθρωποι της πράξης δεν έχουν χρόνο για γκρίνια. Μιλούν για τις πράξεις τους και ψάχνουν λύσεις. Εκδηλώνουν την θέληση τους. Απαιτούν ώριμα και συνειδητά την μετοχή του άλλου σε ό,τι τους δυσκολεύει και δέχονται βοήθεια. Βάζουν όρια και δεν θυματοποιούνται. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα κάνουν τα μικρά και προγραμματίζονται μέσω των μικρών για τα μεγάλα. Καλυτερεύουν σε ότι κάνουν, από το στρώσιμο του κρεβατιού τους μέχρι το μαγείρεμα του φαγητού τους. Σπάνια δίνουν έμφαση στο πρόβλημα. Συνηθίζουν να φωτίζουν την επίλυση, ακόμα και αν δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, έχουν μια αρκετά σταθερή εικόνα για τον εαυτό τους και δεν χρονοτριβούν με γκρίνιες και παράπονα γιατί τους ενδιαφέρει περισσότερο να επιλέξουν τον σωστό τρόπο πράξης και να φέρουν αποτέλεσμα. Δεν καταρρέουν όταν αποτυγχάνουν, επιχειρούν ξανά ύστερα από ένα χρονικό διάστημα. Κοινώς μετατρέπουν τα παράπονα σε στόχους εφικτούς και εργάζονται για αυτούς. Το κλάμα, το μοιρολόι, ο θρήνος και η αδράνεια δικαιολογούνται μόνο την περίοδο του πένθους κι σε στιγμές απώλειας, σε όλες τις υπόλοιπες στιγμές της ζωής τους αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν για να αλλάξει μια κατάσταση ή η ματιά τους μέσα σε αυτήν την νέα πραγματικότητα.
“Μην γκρινιάζετε”, θα έπρεπε να είναι η 11η εντολή αλλά ως φαίνεται η ηδονή της γκρίνιας είναι τόσο βαθιά εγχαραγμένη εντός μας που δεν μπόρεσε να την κοσμήσει ούτε ο Θεός στις πέτρες του Μωυσή. Ίσως πάλι, κάποιος να υποστηρίζει πως η ζωή μας θα έμοιαζε ανούσια χωρίς την αναφορά μας στα πλήγματα της μοίρας και το να γκρινιάζουμε είναι ανθρώπινο. Στα μικρά παιδιά η γκρίνια είναι δικαιολογημένη, ίσως και χαριτωμένη γιατί είναι ο τρόπος τους να εκφράσουν τις ανάγκες τους, την κούραση τους, την βαρεμάρα τους. Στους ενήλικες όμως τα παράπονα κουράζουν και είναι πάντα αιτία απομάκρυνσης και αποστροφής γιατί κανείς δεν θέλει να κάνει παρέα τον γκρινιάρη.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠ-ΑΛΛΑΓΗΣ!
Ορίστε μια μέρα και γκρινιάξτε μέχρι τελικής πτώσης. Έτσι θα απαλλαγείτε από τα παράπονα και θα σιωπήσει εντός σας το παιδί που αναζητά την αναγνώριση για την αξία και τον κόπο του. Η μόνιμη γκρίνια είναι μια παιδιάστικη συμπεριφορά που μας καθηλώνει στη “μη πράξη” και η επιζήμια αναμόχλευση της ίδιας ιστορίας δεν μας αφήνει να κλείσουμε αυτό το βιβλίο και να διαβάσουμε ένα άλλο.
Μιλήστε για αυτά που σας ενοχλούν, έστω και τα πιο μικρά. Η έκφραση των συναισθημάτων μας, του πόνου, της δυσαρέσκειας, της ματαίωσης είναι υγιής και η συζήτηση με καφέ με τους φίλους ή με τους ειδικούς για τις δυσκολίες μας και τις αναποδιές της ζωής μας είναι απαραίτητη διαδικασία για να είμαστε σε επαφή με αυτό που νιώθουμε με σκοπό να αλλάξουμε.
Όταν οι συνθήκες είναι σκληρές και ανοίξει ο κύκλος της πίεσης που συνήθως κλιμακώνεται, αναγνωρίστε και αγκαλιάστε την αίσθηση της αρνητικής διάθεσης, των δύσκολων συναισθημάτων και εκφράστε τα γιατί είναι σαν μια χύτρα που βράζει και πάει να εκραγεί. Όλοι αντέχουμε μια συγκεκριμένη δοσολογία πίεσης, σεβαστείτε την δική σας και ζητήστε βοήθεια. Συγκεκριμένα όμως , ώριμα και δυναμικά!
Διαχωρίστε εντός σας τι πρέπει να ειπωθεί και γιατί. Προάγεται η σχέση σας με αυτά που θα πείτε ή αποδυναμώνεται; Ποιο το κίνητρο της γκρίνιας και ποιος ο αποδέκτης του θυμού σας;
Γίνετε συνειδητοί και πείτε τι ΘΕΛΩ, όχι τι δεν λειτουργεί. Αφήστε τα παράπονα στο νηπιαγωγείο και φοιτήστε στο Πανεπιστήμιο. Οφείλουμε να μάθουμε τα όρια μας και να οριοθετούμε τον χώρο μας με σεβασμό στον εαυτό μας. Όταν γνωρίζουμε τα όρια της ανοχής μας, αυτόματα σταματάμε να γκρινιάζουμε γιατί μιλάμε με ευκρίνεια, από θέση ισχύος και σοβαρότητας καθώς ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε και πως να το απαιτήσουμε.
Μάθετε να προσαρμόζεστε, αλλάξτε τον τρόπο που σκέφτεστε, φερθείτε υπεύθυνα. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εφικτό.
Σταματήστε να αναμοχλεύετε την αδικία και το παρελθόν. Όλοι μας έχουμε πληγωθεί και ματαιωθεί από τους ανθρώπους και την ζωή, αλλά η εμμονή μας με την αδικία σκοτεινιάζει το παρόν και το μέλλον μας.
Εκπαιδεύστε με το παράδειγμα σας τους οικείους σας στην ενσυναίσθηση για να μην χρειάζεται να γκρινιάζετε. Θα βλέπουν όλα όσα προσφέρετε και θα σας βοηθούν σιωπηλά. Νιώθουμε ΠΑΝΤΑ αδικημένοι αν δεν μας καταλαβαίνουν.
Ξεκινήστε με έναν στόχο και επικεντρώστε σε αυτόν τις προσπάθειες σας. Ενδοσκόπηση, κοινωνική ζωή και δράση είναι τρεις σημαντικοί τομείς για να κάνετε την αυτοκριτική σας. Δείτε με καθαρότητα ποια είναι η σχέση σας με τον εαυτό σας, η σχέση σας με τους άλλους, η σχέση σας με την δράση.
Και κυρίως αποφύγετε τους τοξικούς ανθρώπους, τους γκρινιάρηδες, τους κατά συρροή εγκληματίες της χαράς σας. Ένα “ως εδώ και μη παρέκει” είναι η τελευταία σας επιλογή, όταν οι απαιτήσεις της αλλαγής της συμπεριφοράς προς ένα πιο ώριμο σχετίζεσθαι δεν ικανοποιούνται και αντ’ αυτού παραμένει ο άλλος κολλημένος στον αυτοοικτιρμό και στο σύνδρομο “Εγώ ο καημένος”. Οφείλουμε περιχαράκωση και σεβασμό στην ψυχική μας υγεία, οπότε στερείστε το δικαίωμα στον γκρινιάρη να εκτονώνεται επάνω σας. Η γκρίνια δεν επιλύει το πρόβλημα, το επιδεινώνει και οδηγεί στο να βλέπεις μόνο το σκοτάδι εμπρός και να γίνεις εμμονικός με τα δυσάρεστα. Η αντιμετώπιση με πράξη δεν γίνεται ποτέ, οπότε αποχωρίστε άμεσα κι αμέσως γιατί αφαιρούν από την δική σας ματιά την ομορφιά του κόσμου.
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ.
Η ευγνωμοσύνη είναι το αντίδοτο στην πανδημία γκρίνιας αλλά αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Η ποιότητα της είναι ισχυρή και αν ο νους κρατηθεί σταθερά στο φως της, η δράση της διευρύνεται και φωτίζει τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας με μια ενέργεια μαγνητική και ακτινοβόλα. Όλα είναι θέμα στάσης! Μην ξεχνάτε ποτέ από εδώ και πέρα πως κρατάτε έναν αναμμένο φακό στο χέρι σας. Έχετε την επιλογή και την ελεύθερη βούληση να φωτίζετε ό,τι θέλετε από το σκοτεινό δωμάτιο σας: την έξοδο κινδύνου ή την αμπαρωμένη πόρτα, το παρελθόν σας ή το παρόν σας, τις αποτυχίες σας ή τις επιτυχίες σας, τους έρωτες σας και τις χαρές που σας έδωσαν ή τον πόνο που προκάλεσαν, τους φόβους ή τις ελπίδες σας, τους εχθρούς ή τους φίλους , τους πεθαμένους ή τους ζωντανούς, την ζωή ή τον θάνατο..
Αυτός ο νέος προσανατολισμός είναι κυρίως νοητικής φύσης και λιγότερο συναισθηματικής. Βιώνεις το συναίσθημα με το οποίο είσαι σε επαφή, το εκφράζεις, το αγκαλιάζεις, το αναλύεις για όσο χρειάζεται, ΑΛΛΑ καλείς για εμπροσθοφυλακή ένα υγιές σκέπτεσθαι, ορθό, ευθυγραμμισμένο, ανώτερο και δημιουργικό που πράττει αφού κατανοήσει, αποκτά γνώμη αφού αφουγκραστεί, νιώθει επαρκές ακόμα και αν δεν τα γνωρίζει όλα, συνθέτει και εμπιστεύεται τη σοφία του οργανισμού του περισσότερο κι από την δύναμη της γνώσης του.
Η γκρίνια δεν είναι ορθή επιλογή σχετίζεσθαι σε εμάς τους ενήλικες. Αναζητήστε την αναγνώριση για τον κόπο σας και γίνετε σπουδαίοι από την σπουδαιότητα και την ουσία σας, όχι μέσα από την δυστυχία και την ταλαιπωρία σας. Μάθετε να τραγουδάτε το “singing in the rain” πλατσουρίζοντας τα πόδια σας στις λιμνούλες του νερού που σχηματίζονται από την βροχή και σταματήστε να είστε τόσο καλομαθημένοι…. ‘Ετσι είναι η ζωή, μην εκπλήσσεστε συνέχεια. Το σημαντικό είναι να συνεχίζετε να λέτε αυτό που σκέφτεστε και να εκφράζετε εαυτόν, ΑΦΟΥ όμως έχετε σκεφτεί τι είναι αυτό που θα πείτε και έχετε επίγνωση ποιού εαυτού αποτελεί έκφραση.
