Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που αφαιρούμε. Που πετάμε από πάνω μας παλιές περιοριστικές πεποιθήσεις, προγονικές ενδοβολές, κληρονομημένες τάσεις, απόλυτες θέσεις, άκαμπτες απόψεις και συναισθηματικές υπερβολές. Είναι μια στιγμή στη  ζωή μας, συνήθως μετά από μια ολόκληρη ζωή, που απλά γινόμαστε σοφοί και αποδεχόμαστε πως δεν τα ξέραμε όλα τόσο καλά, όσο νομίζαμε. Πως σφάλαμε, πως κοπιάσαμε άδικα για κάτι επουσιώδες, πως δώσαμε παραπάνω από ό,τι διαθέταμε, πως απαιτήσαμε από τον άλλον παράλογη φροντίδα, πως χτίσαμε τερατώδη σπίτια, πως αναζητήσαμε χαρά και ευτυχία σε ανέξοδες εξόδους και σε ανούσιες ουσίες. Και τότε πενθούμε για όσα έφυγαν και δεν άφησαν τίποτα και για όσα ήρθαν, αλλά δεν ήταν αυτά που προσδοκούσαμε.

Εκεί σε αυτό το σημείο της αλήθειας, του απολογισμού, αν σταθούμε και δεν καλύψουμε το κενό με άλλες πάλι ενασχολήσεις και τρεχαλητά, αν μείνουμε όπως ακριβώς είμαστε και δεν φορέσουμε κάτι άλλο για να “έχουμε” και πάλι, αν μας αγκαλιάσουμε βαθιά και με αποδοχή για τα χαμόγελα που προσφέραμε χωρίς να γελάμε, για τα λόγια γνώσης που ξεστομίζαμε χωρίς να είμαστε γνωστικοί, για όλες τις φορές που συνευρεθήκαμε χωρίς ποτέ να βρεθούμε, για τα συναισθήματα που νιώθαμε χωρίς να βιώνουμε αληθινά αισθήματα, θα μας γνωρίσουμε εκ νέου, πέρα από τους δυνάστες αριθμούς που προσδιορίζουν αδυσώπητα την ταυτότητα μας και θα ξανασυστηθούμε. Πρόσωπο με πρόσωπο, προς όλες τις όψεις μας, πέρα από προσωπεία και μάσκες. Ενώπιος ενωπίω και ευτυχώς μόνο οι δύο μας. Εμείς και ο άγνωστος υπέροχος εαυτός μας.

Εκεί στο κενό, θα δημιουργήσουμε τον σχεδιασμό του νέου εαυτού και θα πάρουμε την ευθύνη της πραγματικότητας μας για μια καινούργια ζωή. Σαν αυτή που χτίζουμε τώρα που φοράμε μια απλή χειρουργική μάσκα, που μας επιτρέπει να εκθέτουμε την απόλυτη αλήθεια μας, μόνο μέσα από την ματιά μας. Εκεί στο βλέμμα έχουν όλα αποτυπωθεί. Η αδυναμία μας που κρυβόταν πίσω από την δύναμη, η ανημπόρια μας που χανόταν πίσω από μια υπερδραστηριότητα, η κενότης που βροντοφώναζε πίσω από μια ακατάσχετη φλυαρία, η μοναξιά που αντηχούσε  πίσω από την κοινωνικότητα, η συνεχής επιθυμία που κάλυπτε το ανικανοποίητο, η απερισκεψία που χαρακτήριζε την καλά κρυμμένη έλλειψη αγάπης και σεβασμού για τον εαυτό μας τον ίδιο. Μας χάσαμε και πρέπει να βρούμε χρόνο για αφαίρεση, να βρούμε ησυχία, τρόπο, θέση, λόγο. Τον λόγο της ψυχής μας που είναι και ο λόγος μας να ζήσουμε αληθινά.

Αφαιρείς για να αναδυθείς, αλλά αυτή η αφαίρεση, σε αντίθεση με το εσωτερικό άδειασμα που οδηγεί στην ισοπέδωση και την απάθεια, οδηγεί στο πάθος και την αλήθεια. Ο δύτης προσθέτει βαρίδια για να καταδυθεί και αφού γνωρίσει τον βυθό αφήνεται με εμπιστοσύνη στην άνωση, αφαιρώντας τα βάρη και ακολουθώντας χωρίς αντίσταση τον οργανισμό που πάντα αναζητά την αχτίδα του φωτός, μέσα στο σκοτάδι του βυθού. Κάνει στάσεις κατά την ανάδυση με ρυθμό και σεβασμό στους κανόνες της αποσυμπίεσης. Δεν βιάζεται, σέβεται την διαδικασία. Ξέρει πως απαιτείται ο πλούτος της αφαίρεσης για να ξεπεταχτεί το όνειρο, για να προσδιοριστούν οι αρετές, για να ταξινομηθεί το χάος, για να φανερωθεί η ύπαρξη, για να ανακαλυφθεί η ομορφιά.

Πρέπει να αδειάσουμε από τον εαυτό μας για να βρούμε τον εαυτό μας, που έχει θαφτεί κάτω από καταιγισμούς ερεθισμάτων, τόνους προσωπείων, βουλιμικές καταναλώσεις σχέσεων και αντικειμένων. Αφαιρούμε την μπουκωμένη σκέψη μας για να αναπτυχθεί ηρεμία. Αφαιρούμε την υλική συσσώρευση για να τροφοδοτήσουμε την πνευματική ανάπτυξη, αφαιρούμε την ακαταστασία και το χάος για να αναδυθεί η τάξη και η ταξινόμηση. Βγάζουμε τον έλεγχο και τον φόβο για να παρατηρήσουμε την αρμονία, το τέλειο και το αληθινό. Αφαιρούμε την ματιά μας από το ά-σχημο και το πολύπλοκο για να την εστιάσουμε στο ό-μορφο και το απλό, για να γνωρίσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, να διακρίνουμε τις επιθυμίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τα μπορώ μας και τα θέλω μας.

Όλα κάποια στιγμή της ζωής μας, συνήθως προς το τέλος της, αλλάζουν και γίνονται με άλλο ρυθμό, πιο χαλαρό, λιγότερο επιθετικό, πιο συμβατό. Όλα γίνονται με γνώμονα το απλό, το αληθινό, το μέτρο και το ηθικό. Εκεί καταλήγουμε καθώς μεγαλώνουμε, στην σοφία μας και τρώμε λιγότερο, συγχωρούμε ευκολότερα, προσφέρουμε πιο γενναιόδωρα, ερμηνεύουμε πιο ανοιχτά, ντυνόμαστε πιο πρακτικά, μιλάμε πιο ορθά, σχετιζόμαστε πιο βαθιά και πράττουμε πιο συμβατά με τις επιθυμίες μας. Γιατί ο χρόνος μας τελειώνει κι η ύπαρξη μας έχει αξία.

Σταματάμε να δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας και τον άλλο, επιστρέφουμε στην υγεία την ψυχική και την σωματική, ελπίζοντας να προλάβουμε. Αναγνωρίζουμε αυτό που πάντα γνωρίζαμε, αλλά δεν είχαμε χρόνο να βιώσουμε. Πώς όλα τα αγαθά ήταν ανέκαθεν απλόχερα διαθέσιμα από την φύση σε εμάς, αλλά δεν ξέραμε πως να αντλήσουμε τα θρεπτικά συστατικά με μέτρο και απλότητα. Δεν βλέπαμε πως κάθε τι περιττό και πολύπλοκο ο οργανισμός μας το απορρίπτει, το πετάει, το παραμερίζει, αποβλέπτοντας στην επιβίωση του και στοχεύοντας στην υγεία του. Δεν ασχοληθήκαμε να μας μάθουμε και να μας ακούσουμε, δεν τολμήσαμε να ξεφύγουμε οριστικά από την τροχιά του τσίρκου και να εφαρμόζουμε  καθημερινά στην ζωή μας το θαύμα της απλότητας μέχρι να αναδυθεί το ουσιώδες μας.

Η ζωή είναι εξέλιξη, δημιουργία και προσφορά: το τρίπτυχο της ευτυχίας που προσδίδει νόημα στην ύπαρξη και λόγο να ζούμε. 

Η στιγμή της κατανόησης αυτής της αλήθειας θα έρθει για όλους μας, αλλά δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο τέλος για να αναζητήσουμε τις μεθόδους που διευκολύνουν την αέναη αναπτυσσόμενη διαδικασία μας προς την ελευθερία μας.

Η στιγμή είναι τώρα.