Θα ξεκινήσω με τα βασικά.
1. Η αυτοπραγμάτωση, η γνώση του εαυτού και του “είναι”, είναι εφικτή και ενδιαφέρει πρωτίστως όταν έχει διασφαλιστεί η βασική ελευθερία και ασφάλεια του όντος. Όταν δεν παρέχεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να είναι ελεύθερος στις επιλογές του, όπως σε συνθήκες καταπίεσης, η επιβίωση είναι για αυτόν η μόνη ύψιστη προτεραιότητα και η ανάγκη να δοθεί νόημα σε μια ζωή που ούτως ή άλλως στερείται λογικής και ελπίδας, δεν προκύπτει αυτονόητα.
2. Η ζωή έχει πόνο, οδύνη και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις δυσκολιές και τους κλυδωνισμούς της. Θα ήταν παιδιάστικο και ανώριμο να το ζητάμε και να το περιμένουμε. Καλύτερα είναι να δεχτούμε την ζωή ως ένα συνεχές γίγνεσθαι όπου όλα είναι αναμενόμενα. Πράγμα που σημαίνει πως άμα αποδεχτούμε την ζωή όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι, θα πάψουμε να εκπλησσόμεθα τόσο πολύ με ό,τι ακούμε και βλέπουμε.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως αγκαλιάζουμε την απελπισία και μια καταθλιπτική θεώρηση της ζωής. Το αντίθετο μάλιστα. Αποδεχόμενοι την φύση του ανθρώπου και του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε, παραμένουμε αισιόδοξοι πως με την νέα αυτή αυτοσυνειδησία μπορούμε να οδηγηθούμε με μεγαλύτερη διαύγεια στις βαθύτερες και πιο πνευματικές διαστάσεις μας που γεννούν την ζωή και προσδίδουν νόημα στην ύπαρξη μας. Όλοι μας μεγαλώνουμε και απειλούμεθα από την απώλεια, τις ασθένειες και το γήρας, όμως ακριβώς λόγω αυτής της συνειδητότητας της θνητότητας μας και της ευαλωτότητας μας δομούμε με σχεδιασμό και μορφή την ζωή μας και την σχέση μας με τον άλλον.
3. Το νόημα που προσδίδουμε στην ζωή μας, στον άλλον και στον εαυτό μας εξαρτάται από τον τρόπο που σχετιζόμαστε με αυτά. Ας τροποποιήσουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον κόσμο μας προς έναν πιο άμεσο τρόπο, για να βιώνουμε όλο και πιο ενσυνείδητα πως εμείς είμαστε αυτοί που τους συμβαίνουν τα πράγματα, εμείς συμμετέχουμε στον κόσμο, εμείς συνδιαμορφώνουμε το μέλλον μας και εμείς είμαστε η ζωή που έχουμε.
4. Το βίωμα είναι η εγκυρότερη αρχή. Κανείς δεν μπορεί να μας μάθει να αγαπάμε, να περπατάμε, να μαγειρεύουμε, να σχετιζόμαστε. Μπορούμε να μάθουμε τα πάντα για τον έρωτα από το διαδίκτυο αλλά μόνο κάνοντας έρωτα βιώνουμε την σημασία του, καθώς δεν είναι μια διανοητική πράξη. Μπορούμε να ρωτήσουμε τους σοφούς τι είναι αγάπη αλλά κανείς δεν μπορεί να αγαπά αντί για εμάς, μπορεί να παρακαλάμε κάποιος να μας αφαιρέσει το άχθος της ύπαρξης μας αλλά κανείς δεν μπορεί να το κουβαλήσει αντί για εμάς, όπως κανείς δεν δύναται να νιώθει την χαρά μας ή την θλίψη μας παρά μόνο εμείς για εμάς.
Είναι προσωπική η ιστορία της ζωής μας όπως είναι προσωπικός και ο τρόπος που διαβάζουμε το βιβλίο της. Αν είναι μονότονος, θα φαντάζει βαρετή. Αν είναι ενθουσιώδης, θα φαντάζει μαγική. Έχουμε την ικανότητα να υπερβαίνουμε τα γεγονότα και να διαβάζουμε το βιβλίο της ζωής μας με τον τρόπο που εμείς επιθυμούμε και επιλέγουμε. Έχουμε την εγγενή ικανότητα να διατρέχουμε με την φαντασία μας τον κόσμο μας και να τον μορφοποιούμε μέσα από μια ποικιλία τρόπων.
Αυτή είναι η ελευθερία μας.
Αφήνοντας τον εαυτό μας να αναδύεται, επιτρέπουμε και στον κόσμο να προβάλλει κάθε μέρα διαφορετικός και πιο μαγικός. Έχουμε ευθύνη να κατανοήσουμε τον εαυτό μας ώς ύπαρξη εντός του κόσμου μας και να βιώσουμε την ύπαρξη μας ως αληθινή. Μόνο όταν μας αποκαλυφθεί έτσι μπορούμε να την πάρουμε στα σοβαρά και να δεσμευτούμε αξιόπρεπα και με σεβασμό απεναντί της.
