ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΤΗΣΗ

Η ΜΕΣΗ ΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Η αποτυχία της πτήσης του Ίκαρου αποδόθηκε σε διάφορους λόγους. Η αλλαζονία του και η έλλειψη του μέτρου ήταν κάποιοι από αυτούς. Η ορμητικότητα του ενθουσιασμού του τον έκανε να παρακούσει τον πατέρα, που του επεσήμανε να μην πλησίασει τον ήλιο γιατί θα έλυωναν τα κέρινα φτερά του. Όμως η νιότη του και η μεθυστική γεύση της ελευθερίας τον απογείωσαν κυριολεκτικά, τον έκαναν να χάσει την αίσθηση του μέτρου και να παρασυρθεί στην καταστροφή του. Η ψυχική του ανάγκη για ελευθερία και ο ενθουσιασμός του έγιναν η παγίδα της τιμωρίας του γιατί, μεθυσμένος καθώς ήταν από την δίψα του να γίνει Θεός , αψήφησε τους νόμους της φύσης του και έπεσε.

Ο ενθουσιασμός είναι πάντα μια ουράνια έμπνευση, το κίνητρο για την δημιουργία, όμως το χάρισμα του πιλότου χωρίς την σύνεση δεν σε ” χρίει” αυτόματα και ικανό πιλότο.

Ο πατέρας του Ίκαρου, ο Δαίδαλος, από την άλλη, συνδίαζε την νοοτροπία του απλού τεχνήτη με την υπέρβαση του συνήθους και προφανούς, γεγονός που τον καθιστούσε καλλιτέχνη. Επαναλάμβανε την τεχνική του πρακτική καθημερινά ώστε αρίστευε σε ότι έκανε αλλά έβγαινε έξω από τα γνώριμα και δεδομένα και δημιουργούσε κάτι νέο. Γνώριζε  κάθε σπιθαμή του έργου του και δούλευε σκληρά για αυτό κάτω στην γη, ενόσω πετούσε με τα φτερά της φαντασίας του ψηλά στον ουρανό. Έσπαγε την φόρμα προβάλλοντας νέους ορίζοντες. Αυτό κάνει ο γνήσιος καλλιτέχνης, ο ένθεος άνθρωπος, αυτός στον οποίο κατοικεί η έμπνευση, ο Θεός.

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ;

Όλοι είμαστε πολυμήχανοι, κοινώς δημιουργικοί. Το θέμα είναι τι δημιουργίες δημιουργούμε;  Ξέρουμε να συνδιάσουμε τον έρωτα με την σωφροσύνη, τον ενθουσιασμό με την ισορροπία; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΞΙΟΤΗΤΑ; Ο Δαίδαλος είναι η απάντηση μας στο ερώτημα αυτό. Η μαεστρία της χρήσης του υλικού που γεννάται στην γονιμότητα της ψυχής μας, μας οδηγεί στην υπερβατική πτήση μας χωρίς την πτώση μας.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑ:  ΑΠΟ ΑΠΛΟΙ ΤΕΧΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ανεξάρτητα από τις συνθήκες της.

Να υπερβούμε την μέχρι τώρα θλιβερή απο- γοητευμένη ματιά μας για την ζωή και να την αφήσουμε να μας γοητεύσει εκ νέου, να μας εκπλήξει. Θα μου πείτε πως δεν μπορούμε να πετάμε ως πιλότοι που δεν είμαστε, αλλά σίγουρα μπορούμε να μας φανταστούμε σαν να ήμασταν αυτοί οι πιλότοι που θέλουμε να είμαστε και ως τέτοιοι να πετάμε. Αυτό το “ΩΣ ΕΑΝ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΤΗΣΗ.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ:  Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΑΣ

Ο Δαίδαλος, φυλακισμένος και αυτός από τον Βασιλιά Μίνωα στον Λαβύρινθο, σαν τιμωρία για την βοήθεια που πρόσφερε στην βασίλισσα Πασιφάη κι στην Αριάδνη, κόρη του Μίνωα, κατάφερε με την δημιουργική του φαντασία να υπερβεί τους φραγμούς κι να ελευθερώσει τον εαυτό του και τον γιο του. Κατασκεύασε με την δύναμη της γνώσης και της τέχνης του δύο ζευγάρια φτερά από πούπουλα και κερί, για να πετάξουν και να αποδράσουν μαζί.

Ως εφευρέτης και δημιουργός έλυσε το πρόβλημα που τον ταλάνιζε και οδηγήθηκε στην  υπέρβαση της πραγματικότητας τους. Αφού δεν μπορούσε να φύγει ούτε από την θάλασσα, ούτε από την στεριά σκέφτηκε πως μπορούσε να πετάξει. Ήξερε όμως πως η ικανότητα πτήσης περιλαμβάνει ώρες προετοιμασίας, επιδεξιότητα, ορθή κρίση, γνώση και εμπειρία. Δεν αρκεί η επιθυμία και ο κατάλληλος εξοπλισμός για να πετάξεις, χρειάζεται να γνωρίζεις την τέχνη της πτήσης. Όσο μεγαλύτερη αναλογία από κάθε συστατικό βάλεις σε αυτά τα προαπαιτούμενα της πτήσης τόσο υψηλότερο επίπεδο ικανότητας στην πτήση αποκτάς. Η πτητική εμπειρία απαιτεί  ώρες δουλειάς και προσωπική εμπειρία που σε καθιστούν έμπειρο. Αν πλησίαζαν κοντά στο νερό της θάλασσας, η υγρασία θα πότιζε τα πούπουλα που θα βάραιναν και θα κατέστρεφε τα φτερά. Αν πλησίαζαν τον ήλιο η θερμότητα του θα έλιωνε το κερί τους.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΜΩΣ  Η ΜΕΣΗ ΟΔΟΣ ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΟΡΘΗ ΕΠΙΛΟΓΗ για την υλοποίηση της. ΤΟ “ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ”.

Ο ενθουσιασμός, η αισιοδοξία, η γενναιότητα, το θάρρος, η δύναμη, ο έρωτας για την ελευθερία, η παιχνιδιάρικη διάθεση, η ζωντάνια, η αυτοπεποίθηση, η χαρά, η ενέργεια είναι το καύσιμο της πτήσης και οφείλει να πολλαπλασιάζεται καθόλη την διάρκεια της πτήσης, όμως η αρμονία, η μέση οδός, το μέτρο είναι η συνθήκη που κρατά την πτήση σε ισορροπία και  μετουσιώνει τους απλούς θνητούς σε μυθικούς αεροπόρους.

ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΜΙΚΡΟΙ ΘΕΟΙ ΑΝ ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΘΕΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Όπως η θεική μας φύση είναι αληθινή και δεν βρίσκεται μόνο στα ουράνια αλλά και στα επίγεια, εγγύτερα από ότι υποψιαζόμαστε, έτσι και η θνητή μας φύση είναι αληθινή και οφείλουμε να την σεβόμαστε. Η ελευθερία μας, όπως έχουμε πολλάκις επισημάνει, βρίσκεται εντός των περιορισμών μας και θέλει σύνεση και σωφροσύνη για να την κατακτήσουμε. Η κατάκτηση της θεικής υπόστασης μας θέλει και αυτή χρόνια ετοιμασίας και μέτρο. Αυτή την μέση οδό αναζητάμε μέσα στις ακρότητες μας:  το αληθινό συναίσθημα πέρα από τις εκρήξεις συναισθηματισμού, την σταθερή προσπάθεια πέρα από την κοπιώδη υπερβολή, την ρυθμική διαδικασία πέρα από την εμμονική ενασχόληση, την απλότητα πέρα από την υπερβολή,την ενότητα της σκέψης, του λόγου και της πράξης  πέρα από την παράνοια ή την παραδοξολογία, την ανέλιξη μας σε καλλιτέχνη μέσα από την υπέρβαση του συνήθους και του γνώριμου.

ΤΟ ΠΙΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Αυτό που μου αρέσει στους μύθους είναι ο τρόπος που πάντα η προσωπική εμπειρία του ήρωα αγγίζει τον πυρήνα όλων μας, γίνεται μια  καθολική εμπειρία, που παύει να αφορά  έναν χαρακτήρα. Απαντά στις θεμελιώδεις ανάγκες μας και στις αναζητήσεις μας. Οι άθλοι του Ηρακλή είναι οι δικοί μας άθλοι, η περιπλάνηση του Οδυσσέα είναι η δική μας αναζήτηση, η πτήση του Ίκαρου με τα δικά του φτερά είναι η δική μας προσπάθεια να ελευθερωθούμε από τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς του εαυτού μας.

Ο δρόμος του καθενός μας είναι ιδιαίτερος, ξεχωριστός, ο καθένας μας κουβαλάει την ιστορία του αλλά οι ιστορίες μας συνδέονται από τον κοινό τόπο που μας σφυρηλάτησε, τον κόσμο μας σε αυτή την χρονική στιγμή. Όλοι εμείς είμαστε συνοδοιπόροι, ήρωες του βιβλίου της ζωής που διαδραματίζεται αυτήν την χρονική περίοδο στον πλανήτη γη ( σε 150 χρόνια δεν θα υπάρχει κανείς από εμάς εν ζωή ) και παρατηρώ με ενδιαφέρον πώς ο καθένας μας εξελίσσεται μέσα στον περιορισμό του. Κοινώς τι πτήση κάνουμε καθώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας, αν τολμάμε να σπάσουμε το γνώριμο και να πετάξουμε λίγο πιο ψηλά για να δούμε μια άλλη οπτική. Πιστεύω πως μόνο πετώντας θα γίνουμε αυτοί που είμαστε, αθάνατοι ήρωες που δεν τρομάζουν μπροστά στην δυνατότητα της ύπαρξης τους να είναι ελεύθεροι.

Κάθε επιθυμία προσαρμόζεται στο δικό μας εφικτό τρόπο και αποτελεί ένα μικρό βήμα προς την ελευθερία και την νέα στάση μας απέναντι στη ζωή, η δική μας μικρή πτήση. Πολλοί δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις συνθήκες των φτερών μας αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία της πτήσης μας. Ίσως δεν έχουμε τρόπους να ξεφύγουμε από την μοίρα μας αλλά η ελεύθερη μας βούληση έγκειται στον τρόπο που θα κάνουμε το άλμα μας. Αυτή η βουτιά στο κενό  γίνεται πάντα με τον δικό μας προσωπικό τρόπο και το αλεξίπτωτο μας είναι ο εαυτός μας. Όσο πιο πολύ μας γνωρίζουμε τόσο πιο ρεαλιστικές πτήσεις πραγματοποιούμε και τόσο πιο συχνά βγαίνουμε από το περιορισμό μας και επιτυχώς χαράζουμε μια νέα πορεία.

ΤΟ “ΩΣ ΕΑΝ” ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ” ΩΣ “

Το μήνυμα του μύθου είναι για εμένα η  δημιουργικότητα. Η φυγή από την φυλακή μας γίνεται με την βοήθεια της δημιουργικότητας μας, της δημιουργικής μας φαντασίας, με το “ΩΣ ΕΑΝ” μας, να είναι το μέσο της ελευθερίας από τον λαβύρινθο της σκέψης μας, τα φτερά της υπέρβασης μας από τον Λαβύρινθο της αιχμαλωσίας μας. Άλλο το μιλάω ως πιλότος ( επειδή είμαι πιλότος) και άλλο το μιλάω σαν πιλότος ( ενώ  δεν έχω δει αεροπλάνο ποτέ.). Εμείς θα μιλάμε σαν πιλότοι και συγχρόνως θα δουλεύουμε πολύ και θα εκπαιδευόμαστε στις πτήσεις και κάποια στιγμοί θα γίνουμε Δαίδαλοι και θα δημιουργούμε ως τέτοιοι. Θα κοιτάμε χαμηλά και θα προσβλέπουμε ψηλότερα . Με το μέτρο θα συνθέσουμε τον ρεαλισμό με την αισιόδοξη προοπτική και από εκκολαπτόμενοι πιλότοι θα εξελιχθούμε σε αυθεντικούς πιλότους που δεν υποκρινόμαστε κάτι άλλο από τον εαυτό μας.

Μέτρο κι ελευθερία είναι εκ πρώτης ίσως αντίθετες έννοιες αλλά στην πραγματικότητα η μία περιφρουρεί την άλλη.

Ο καρπός της αναλογίας και του μέτρου ανάμεσα στις Ιδέες και την σκληρή πραγματικότητα κυοφορεί στην μήτρα της σκέψης μας μια νέα ελευθερία και μια νέα στάση απέναντι στην ιδέα που επιλέγουμε. Η θεματολογία της ζωής είναι πεπερασμένη και συγκεκριμένη: ζωή , θάνατος, έρωτας, απώλεια, δημιουργία , εντροπία, πόλεμος, ειρήνη , φθορά, άνθιση….

Η δική μας πρωτοτυπία έγκειται στον τρόπο που θα προσεγγίσουμε την ζωή και τις θεματικές ενότητες της, που με την σειρά του θα προσδιορίσει την ποιότητα του έργου που θα παράξουμε.

Μπορούμε να απογειωθούμε με αναταράξεις, να παραμείνουμε δεμένοι με τις ζώνες ασφαλείας μας στο έδαφος, να περιδινιστούμε ή να κάνουμε μια ωραιότατη πτήση πετώντας μια χαμηλά κοντά στην θάλασσα και μια ψηλά δίπλα στον ήλιο κρατώντας πάντα την ( ψυχική ) ισορροπία μας, ως μύστες του έρωτα μιας πτήσης που δεν ενδιαφέρονται μόνο για την πορεία αλλά και για τον τρόπο που αυτή θα βιωθεί.

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ένα πλάσμα της γης και να συνθλίβεται από την αδυσώπητη πραγματικότητα αλλά είναι ελεύθερος να πετά ψηλά προς τα οράματα του και με το δημιουργικό μυαλό του να οδηγείται σταδιακά στην ελευθερία του μέσα στον περιορισμό του. Η γνώση, η τέχνη, η δημιουργικότητα μαζί με την ώθηση και την σπίθα κάνει τα φτερά μας να πετάνε υπερβαίνοντας τις δυνατότητες μας.

Το ερώτημα που μας αφορά είναι αν πιστεύουμε πως η δική μας απόδραση από τα δεσμά του νοητικού λαβύρινθου μας είναι ένα  αδύνατο εγχείρημα ή μια υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας;