Μιλάμε συχνά σε αυτό το μπλογκ για ένα νέο τρόπο σχετίζεσθαι με τον εαυτό μας και τον άλλον και για μια νέα τέχνη του ευ ζην, που σκοπό έχει να μας εξελίσσει σε πιο ανθρώπινους ανθρώπους γεμάτους κατανόηση και συμπόνεια. Αυτή η νέα μαθητεία χαράς και επίτευξης, η πορεία ανύψωσης και εξέλιξης, που συχνά αναφέρουμε, δεν είναι ένας ακόμα όρος αξίας. Δεν είναι δηλαδή ένας ακόμα όρος με τον οποίο το άτομο γίνεται αποδεκτό από το περιβάλλον του, μια ακόμα προυπόθεση για να αποκτήσει αξία. Ο άνθρωπος έχει ήδη αξία και μάλιστα πολύτιμη και μόνο που υπάρχει. Η εξέλιξη και ανάπτυξη που συζητάμε είναι περισσότερο μια φυσική επιλογή, γιατί από την φύση του ο άνθρωπος φέρει την δυνατότητα της εξέλιξης του και επιθυμεί την πρόοδο, καθώς αντιλαμβάνεται πως δεν είναι ακόμα ένα πλήρες ον. Ρέπει εγγενώς προς το φως και αντιλαμβάνεται πως έχει και άλλες δυνατότητες και άλλα πεδία να γνωρίσει.
Αναπτυσσόμεθα μέχρι ένα σημείο μηχανικά, αφ εαυτού μας, σύμφωνα με τους νόμους της κληρονομικότητας και επιλογής, αλλά αν το επιθυμούμε μπορούμε να εξελιχθούμε παραπέρα με τις δικές μας προσπάθειες, με κάποιες νέες εσωτερικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να αναπτυχθούν αφ’ εαυτού τους. Σε αυτήν την εξέλιξη αναφερόμαστε, στην προσωπική επιλογή να εργαστούμε συνειδητά για περαιτέρω απελευθέρωση από τους περιορισμούς μας και για την τελική ανάδυση του αυτοσυνείδητου εαυτού μας. Η ελευθερία που προκύπτει ως αποτέλεσμα αυτής της διαδρομής, είναι το θεικό δώρο που μας δωρίζεται μαζί με την χαρά, γιατί καταφέρνουμε με ελεύθερη βούληση να γινόμαστε συνειδητοί δομητές της ζωής μας.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΑΡΚΕΙΣ!
Ας μην ξεχνάμε ποτέ όμως πως αυτή η διαδικασία εξέλιξης κρατάει μια ολόκληρη ζωή και πως είμαστε ήδη επαρκείς, όπως είμαστε σήμερα. Και μέχρι εδώ καλά είναι! Μπορούμε να νιώσουμε υπερήφανοι για τους αγώνες και τις νίκες μας. Το να πράττουμε στο εδώ και τώρα δεν είναι ποτέ εύκολο. Δεν είναι τόσο εύκολο να ζεις σε αυτήν γη και να σχετίζεσαι με τους κατοίκους της. Δεν είναι εύκολο να ζητάς να πράττεις ορθά μέσα στο χάος και την αδικία, να αναζητάς την δύναμη μέσα στην κούραση, να επιβιώνεις παρά την κακή υγεία, να βρίσκεις την ειρήνη μέσα στην αναταραχή, να μην επικρίνεις μέσα σε έναν κόσμο που δεν κάνει κάτι άλλο, να έχεις την ύλη στην υπηρεσία σου μέσα σε μια κοινωνία που είναι στην υπηρεσία της. Η προσωπική ανάπτυξη απαιτεί θάρρος και υπομονή γιατί οι υφιστάμενες συνθήκες δεν είναι βοηθητικές. Ας μην βιαζόμαστε. Εδώ δεν χωρά η βουλιμική τάση της σύγχρονης ζωής μας, ούτε είναι για ευρεία κατανάλωση. Το “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε” δεν ταιριάζει στην διαδρομή αυτή, που θεωρεί αναγκαία και τα βάθη και τις πεδιάδες και την βουνοκορφή. Το να κυριαρχήσει κανείς στα ένστικτα του, να αναγνωρίζει την ποιότητα των κινήτρων του, να ισορροπεί το συναίσθημα, να ηρεμεί τον νου και να τον κατευθύνει σε εποικοδομητικούς δρόμους, να εξουδετερώνει τις προσωπικές επιθυμίες στο γενικό καλό δεν είναι απλό.
Ο δρόμος στον οποίο πορευόμαστε είναι ο δρόμος της χαράς και της επίτευξης, αλλά δεν είναι ένας δρόμος μόνιμα στρωμένος με χαρά και επιτυχίες. Είναι στρωμένος με αποτυχίες και θλίψη, εν τοις πράγμασι στρώνεται καθώς καταπίνουμε όλη την πίκρα του ποτηριού, καθώς ερχόμαστε όλο και πιο στενά σε επαφή με τα συναισθήματα του πόνου, του φόβου, του θυμού και της ευαλωτότητας μας. Της ανθρώπινης μας φύσης με άλλα λόγια. Εσωτερική ανάπτυξη σημαίνει παρατηρώ και κατανοώ με συνειδητότητα τον εαυτό μου, τον αποδέχομαι άνευ όρων, χωρίς επίκριση και με δουλειά και μόχθο διευρύνω τα επίπεδα συνειδητότητας μου και αποκτώ νέες δυνάμεις και ιδιότητες που μέχρι τώρα δεν κατέχω. Συγχρόνως αναγνωρίζω τις αυταπάτες και τις πλάνες μου και απαλλάσσομαι από αυτές με συνειδητότητα. Με οικειοθελή δέσμευση.
” Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ”
Η ανθρώπινη φύση μας είναι ατελής και ως τέτοια να την αγκαλιάσουμε. Ο Πλάτων σοφά επεξήγησε πως ” η τελειότης είναι μια συνεχής διαδικασία τελείωσης”. Είναι διαδικασία, που σημαίνει συνεχή εξέλιξη μέχρι τέλους, ένας δρόμος που διανοίγεται καθώς τον περπατάμε, πάντα υπό κατασκευή. Δεν είναι αγώνας δρόμου, δεν έχει μια αφετηρία και ένα τερματισμό, ούτε είναι γραμμική, έχει πισωγυρίσματα, πτώσεις, γλιστρήματα και άλλες τόσες αναβάσεις, αναρριχήσεις άλλοτε με αργή και άλλοτε με γοργή πρόοδο. Για αυτό ας σταματήσουμε να ταπεινωνόμαστε ολοκληρωτικά ή να αυτοακυρωνόμαστε με την κάθε αστοχία μας και ας εντάξουμε την αίσθηση προοπτικής στην εξέλιξη μας. Όλοι μας έχουμε έρθει σε επαφή με την αναπόφευκτη φύση της γελοιότητας μας, της ευαλωτότητας μας, της ανικανότητας μας, της ανησυχίας μας, της αδυναμίας μας και της ανοησίας μας και με την ταπείνωση που κάποιες συμπεριφορές, λόγια ή πράξεις μάς έκαναν να βιώσουμε. Δεν πειράζει! Η αστοχία ή η αποτυχία δεν σημαίνει πλήρη καταστροφή, δεν χάθηκαν όλα. Η αποτυχία ή η βλακεία ή η αίσθηση ανικανότητας μας είναι κάτι απλά δυσάρεστο και ενοχλητικό. Η αποτυχία δεν είναι κάτι οριστικό αλλά παροδικό, κάτι που μας αναγκάζει να σκεφτούμε άλλο τρόπο δράσης. Η αποτυχία δεν μας γελοιοποιεί, δεν διαλύει όλη την εικόνα μας, γιατί αφορά την προσπάθεια μας σε κάτι συγκεκριμένο. Δεν ταρακουνάει την εμπιστοσύνη των άλλων, γιατί εκείνοι βλέπουν τα προσόντα μας κι κατανοούν πως θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να προσπαθήσουμε. Δεν μειώνει το ποιοι είμαστε, παρόλο που εμείς νιώθουμε χαμένοι και ασήμαντοι. Δεν χρειάζεται να μας αφαιρεί αξία.
Είναι λογικό να μην είμαστε τέλειοι και να μην τα καταφέρνουμε πάντα, αφού δεν έχουμε τα απαραίτητα εργαλεία στην φαρέτρα μας. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και οι συνθήκες της ζωής μάς εκπλήσσουν συνεχώς. Το παράλογο είναι πως τα έχουμε καταφέρει μέχρι εδώ και δεν έχουμε καταρρακωθεί. Η διαδιακασία της ελευθερίας έγκειται σε αυτήν ακριβώς την απελευθέρωση από τους περιορισμούς μας, κυρίως από το προσωπείο μας. Ας σταματήσουμε να αναμασάμε τις αποτυχίες μας ως επιβεβαίωση της ανικανότητας μας και ας αρχίσουμε εκ νέου την αφήγηση με αυτοσαρκασμό και χιούμορ σε μια προσπάθεια να είμαστε αντικειμενικοί και ανθρώπινοι με τον εαυτό μας. Ας βάλουμε λίγο περισσότερο χιούμορ παρακαλώ, ας μην παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο σοβαρά. Η διαδικασία της αλλαγής χρειάζεται πολύ αυτοσαρκασμό και αμέριστη επιείκεια και συμπάθεια προς τον εαυτό μας.
“ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ!”
Η εργασία συντήρησης, για όσους δεν επιζητούν συνεχώς την πρόοδο, έχει και αυτήν την αξία της. Η εργασία ανακαίνισης είναι περισσότερο κοπιαστική και η εργασία ολικής ανοικοδόμησης απαιτεί βαθιά και σκληρή δουλειά από τα θεμέλια. Όποια μορφή και αν έχει η εργασία με τον εαυτό μας έχει μόχθο, αλλά πάντα με την μορφή του κάλλους. Η κίνηση “προς” μια μεγαλύτερη εκτίμηση και γνωριμία με τον εαυτό μας, προς την έκφραση του ενιαίου εαυτού μας με γνησιότητα και ανοιχτοσύνη, χωρίς υποκρισία είναι πάντα αναζωογονητική και δημιουργική. Το να γινόμαστε πρόσωπα και να δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα, ανοιχτοί στην αλλαγή και σε νέους τρόπους ύπαρξης, όπου δεν θα ζούμε τεμαχισμένοι, αλλά με φυσική ενέργεια, συναίσθημα, σκέψη, πνευματική όραση, όλα ενταγμένα στην εμπειρία, είναι βαθιά αποκαλυπτικό.
Η εργασία πάνω στην εξέλιξη του εαυτού μας δεν επιζητεί κι άλλα επιτεύγματα κι άλλες προσδοκίες και άλλους στόχους και επιτυχίες! Αφορά περισσότερο την αφαίρεση παρά την πρόσθεση. Η αυτοπραγμάτωση μας, δεν είναι ένας ακόμα στόχος, ένα ιδανικό επιδίωξης. Προκύπτει όσο χαλαρώνουμε και μας αποδεχόμαστε περισσότερο. Έχει περισσότερα πλην (-) και λιγότερα συν ( ±).
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΑΙΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΥΘΟΥΜΕ.
Ας χαλαρώσουμε και ας μας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω. Ο εαυτός μας είναι πάντα σε διεργασία, αλλάζει και εξελίσσεται καθημερινά και η αλλαγή και οι αποτυχίες είναι μέρος των επιτυχιών μας. Δεν αναζητούμε την τελειότητα. Την χαρά επιθυμούμε, την ευτυχία, την ευδαιμονία σε ένα μεγαλύτερο βαθμό από εχθές, μια θετικότερη στάση απέναντι στα προβλήματα της ζωής από προχθές και μια πιο υγιή οπτική στη ζωή μας για το μέλλον. Η εμπιστοσύνη στην ίδια την εμπειρία είναι ο τρόπος που θα ζούμε μέσα στον απίστευτα παράξενο κόσμο του μέλλοντος, όπου με αυτοσαρκασμό, χιούμορ, προσπάθεια και βοήθεια θα δουλεύουμε όλο και περισσότερο με τον εαυτό μας, ελπίζοντας η αγάπη να γίνεται σοφία, η γνώση να γίνεται φώτιση και η θέληση να γίνεται θέληση για το καλό το δικό μας και της ομάδας.
